
چرا میخوانیم؟
از جمله معیارهایی که پَتی اسمیت برای هر شاهکار ادبی ذکر میکند یکی آن است که شاهکار مزبور باید فرد را چنان مسحور سازد که او «خودش را بیدرنگ ملزم به بازخواندن آن» احساس کند. ویرجینیا وولف هم بسیار به این موضوع بازخوانیها اندیشیده بود. جایی مینویسد: «اینکه آدم تأثیرپذیریهای خود از هملت را در خواندنهای سال به سالِ خود مکتوب کند، عملاً مصداق ثبتوضبط خودزندگینامه خود آدم است، چون هرچه جلوتر میرویم و درباره زندگی بیشتر میدانیم، چنان است که گویی در مواجههی دوباره با شکسپیر او را داریم که هربار ازنو درباره دانستههایمان اظهارنظر میکند.»