به این داستان باید خندید یا از آن ترسید؟ شاید این مهمترین سوالی باشد که حین خواندن کتاب اعترافات هولناک لاکپشت مرده با آن مواجهیم. حس دوگانهای که حین خواندن داستان دچارش میشویم، این یخ زدگی که سرتاپای وجودمان را میگیرد، برای این است که هم وجه طنز هر آدم و ماجرایی را میبینیم و هم وجه هیولاوشاش را. این تعلیق تا پایان شما را رها نمیکند، و گروتسک یعنی همین.
شرق غرب، از هفت روایت با عناوین مقدونیه، شرقِ غرب، خریدن لنین، نامه، عکسی با یوکی، دزدان صلیب و افق شب تشکیل شده است. کتاب مثل اکثر داستانهایی که نویسندگان اروپای شرقی که دوران جنگ سرد و بلوکبندی شرق و غرب را تجربه کردهاند،مینویسند، طنز تلخی دارد. تمام روایتهای کتاب دربارهی دوپارگیست. اگرچه مخالفان کمونیسم ممکن است تمام مشکلات این کشور را به حساب رقیب بنویسند، اما واقعیت این است که روایتها از هیچ طرفی حمایت نمیکند و فقط بیان کننده وضعیت بلغارستان درطول این بی ثباتیهاست.
ملکوت بهرام صادقی کارنامهی دو دهه از تاریخ اجتماعی ماست که با رویکردی روانشناختی در فضای مهآلود فلسفی در یکی از بهترین مدلهای داستاننویسی طراحی و پردازش شده است. ساختار قصه مشتمل بر شش فصل است که از آنجا که یک روایت غیرخطی را روایت میکند در نگاه اول غیرمنسجم و آشفته مینماید.
کیفر آتش از آن دست رمانهایی است که خلاصه کردن داستانش سخت و حتی غیر ممکن است. در واقع، این رمان بیشتر از آنکه بر پایهی یک روایت اصلی بنا شده باشد، مشتمل بر خرده روایتهایی است که کار ویژهی آنها ویران کردن خردهروایتهای قبلی است. کیفر آتش مجموعهای از سوء تفاهمهای وهم آلود است و انگار بناست از کنار هم قرار گرفتن این سوء تفاهمهای وهمآلود به این نتیجهی کلی برسیم که آنچه انسان دربارهی جهان، دیگران و حتی خودش فکر میکند سوء تفاهمی بیش نیست.
پینچن بهصورت اخص در سه رمان اولش که اعلان قرعهی ۴۹ (۱۹۶۵) از آنهاست، حرف حسابش این است که در چنین دنیایی وجود پارانویا کاملاً توجیهپذیر است و چه بسا که پارانویای جنونآمیز تنها راه فرار از جنون باشد. پس باید، حتماً و لازم است که وضعیت پارانوئید را بپذیریم، چون تنها راه درک دنیای غریب حاضر همین است و تلاش برای دستیابی به هر وضعیت دیگری که ربطی به دنیای ما ندارد نابودمان میکند.
«زوهر» فدیه دادن است، نثار کردن. نذر چیزی برای بهبود احوال چیزی دیگر. مساوات در اولین رمان خود، خاک زوهر یا وقت چیدن گیسها، نه بنای شعار دادن دارد و نه از شرایط موجود فریاد شکایت سرمیدهد تا هجرت را باورپذیر سازد. بلکه تمهیدی ظریفتر برای باورپذیر کردن داستانش برمیگزیند؛ دست مخاطبش را میگیرد و او را با شخصیت اصلی و ضد قهرمانِ داستان، پگاه، همراه میکند. پگاه که راوی اول شخص است و روایتگرِ خستگی خود در پانزده پرده؛ صبور و همزمان آشفته؛ شخصیتی رئال و باورپذیر. نرگس مساوات که مثل بسیاری از ایرانیها با مهاجرت آشناست در رمانش نگاهی تازه و خواندنی به این مقوله دارد.
نفر اول مسابقهی نقد و معرفی کتاب وینش دربارهی کتاب «سوکوروتازاکی بیرنگ و سالهای زیارتش» نوشته است. کتاب را امیرمهدی حقیقت ترجمه کرده و نشر چشمه در سال ۱۳۹۳ چاپ دوم آن را بیرون داده در حال حاضر «سوکوروتازاکی بیرنگ…» به چاپ سیزدهم رسیده و از آن چند ترجمهی دیگر هم وجود دارد. در زیر میتوانید متن خانم «باهره حاجسیدبروجردی» را دربارهی این کتاب بخوانید.
«روزها و رؤیاها» یک رمان فلسفی با داستانی عاشقانه است. پیام یزدانجو در این کتاب بیش از آنکه داستانپردازی و قهرمانپروری کند دست به مرور و بازخوانی آثاری میزند که دوستشان دارد، با ایدهها و مفاهیم بازی میکند و به نوعی فلسفه میبافد؛ اتفاقی که در کتاب شکل چندان دلچسب و موفقی نداشته و به مذاق خوانندهی در پی «قصه» خوش نمیآید. «روزها و رؤیاها» پنج فصل دارد: «سرخوشی، زیبایی، جاودانگی، سفر و بخشایش».
«ملت عشق» کتاب معروفی است، پرفروش و افتاده بر سر زبانها که ترجمهی معروفش به فارسی از ارسلان فصیحی طی ۵ سال ( ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۸) به چاپ ۹۷ام رسیده است. کتابی که در ترکیه ۵۰۰ مرتبه تجدید چاپ شده و در کشورهای فرانسه و انگلیسیزبان هم کمابیش مورد استقبال قرار گرفته است،در مسابقهی نقد و معرفی کتابی هم که در اردیبهشتماه در سایت وینش برگزار شد، بیشترین نقدهای رسیده مربوط به همین کتاب بود، مجموع این دلایل باعث شد که در این نوشته گریزی به علتهای احتمالی موفقیت این کتاب بزنیم.
«نه داستان» را قبلاً با ترجمهی «دلتنگیهای نقاش خیابان چهل و هشتم» دیده بودیم. مجموعهای از بهترین داستانهای جی. دی سلینجر که در ایران به خوبی شناخته شده است. او نویسندهای است که به ظاهر همه چیز را ساده میکند. با توصیفها و ستایشهای ضمنیاش از مفاهیم انسانی به قصههایش رنگ و بویی کمابیش رمانتیک میدهد و به خصوص آنجایی که شخصیتهای اصلیاش کودک یا نوجواناند هرچه بیشتر در ذهن برخی از خوانندگان این تصور و تعبیر را ایجاد میکند که با نویسندهای غیرجدی و داستانهایی صرفاً سرگرمکننده طرف است. این کودکانِ عموماً عجیب و رؤیازده اما اغلب بر لبهی عمیقترین چاههای فلسفی ایستادهاند.
به این داستان باید خندید یا از آن ترسید؟ شاید این مهمترین سوالی باشد که حین خواندن کتاب اعترافات هولناک لاکپشت مرده با آن مواجهیم. حس دوگانهای که حین خواندن داستان دچارش میشویم، این یخ زدگی که سرتاپای وجودمان را میگیرد، برای این است که هم وجه طنز هر آدم و ماجرایی را میبینیم و هم وجه هیولاوشاش را. این تعلیق تا پایان شما را رها نمیکند، و گروتسک یعنی همین.
شرق غرب، از هفت روایت با عناوین مقدونیه، شرقِ غرب، خریدن لنین، نامه، عکسی با یوکی، دزدان صلیب و افق شب تشکیل شده است. کتاب مثل اکثر داستانهایی که نویسندگان اروپای شرقی که دوران جنگ سرد و بلوکبندی شرق و غرب را تجربه کردهاند،مینویسند، طنز تلخی دارد. تمام روایتهای کتاب دربارهی دوپارگیست. اگرچه مخالفان کمونیسم ممکن است تمام مشکلات این کشور را به حساب رقیب بنویسند، اما واقعیت این است که روایتها از هیچ طرفی حمایت نمیکند و فقط بیان کننده وضعیت بلغارستان درطول این بی ثباتیهاست.
ملکوت بهرام صادقی کارنامهی دو دهه از تاریخ اجتماعی ماست که با رویکردی روانشناختی در فضای مهآلود فلسفی در یکی از بهترین مدلهای داستاننویسی طراحی و پردازش شده است. ساختار قصه مشتمل بر شش فصل است که از آنجا که یک روایت غیرخطی را روایت میکند در نگاه اول غیرمنسجم و آشفته مینماید.
کیفر آتش از آن دست رمانهایی است که خلاصه کردن داستانش سخت و حتی غیر ممکن است. در واقع، این رمان بیشتر از آنکه بر پایهی یک روایت اصلی بنا شده باشد، مشتمل بر خرده روایتهایی است که کار ویژهی آنها ویران کردن خردهروایتهای قبلی است. کیفر آتش مجموعهای از سوء تفاهمهای وهم آلود است و انگار بناست از کنار هم قرار گرفتن این سوء تفاهمهای وهمآلود به این نتیجهی کلی برسیم که آنچه انسان دربارهی جهان، دیگران و حتی خودش فکر میکند سوء تفاهمی بیش نیست.
پینچن بهصورت اخص در سه رمان اولش که اعلان قرعهی ۴۹ (۱۹۶۵) از آنهاست، حرف حسابش این است که در چنین دنیایی وجود پارانویا کاملاً توجیهپذیر است و چه بسا که پارانویای جنونآمیز تنها راه فرار از جنون باشد. پس باید، حتماً و لازم است که وضعیت پارانوئید را بپذیریم، چون تنها راه درک دنیای غریب حاضر همین است و تلاش برای دستیابی به هر وضعیت دیگری که ربطی به دنیای ما ندارد نابودمان میکند.
«زوهر» فدیه دادن است، نثار کردن. نذر چیزی برای بهبود احوال چیزی دیگر. مساوات در اولین رمان خود، خاک زوهر یا وقت چیدن گیسها، نه بنای شعار دادن دارد و نه از شرایط موجود فریاد شکایت سرمیدهد تا هجرت را باورپذیر سازد. بلکه تمهیدی ظریفتر برای باورپذیر کردن داستانش برمیگزیند؛ دست مخاطبش را میگیرد و او را با شخصیت اصلی و ضد قهرمانِ داستان، پگاه، همراه میکند. پگاه که راوی اول شخص است و روایتگرِ خستگی خود در پانزده پرده؛ صبور و همزمان آشفته؛ شخصیتی رئال و باورپذیر. نرگس مساوات که مثل بسیاری از ایرانیها با مهاجرت آشناست در رمانش نگاهی تازه و خواندنی به این مقوله دارد.
نفر اول مسابقهی نقد و معرفی کتاب وینش دربارهی کتاب «سوکوروتازاکی بیرنگ و سالهای زیارتش» نوشته است. کتاب را امیرمهدی حقیقت ترجمه کرده و نشر چشمه در سال ۱۳۹۳ چاپ دوم آن را بیرون داده در حال حاضر «سوکوروتازاکی بیرنگ…» به چاپ سیزدهم رسیده و از آن چند ترجمهی دیگر هم وجود دارد. در زیر میتوانید متن خانم «باهره حاجسیدبروجردی» را دربارهی این کتاب بخوانید.
«روزها و رؤیاها» یک رمان فلسفی با داستانی عاشقانه است. پیام یزدانجو در این کتاب بیش از آنکه داستانپردازی و قهرمانپروری کند دست به مرور و بازخوانی آثاری میزند که دوستشان دارد، با ایدهها و مفاهیم بازی میکند و به نوعی فلسفه میبافد؛ اتفاقی که در کتاب شکل چندان دلچسب و موفقی نداشته و به مذاق خوانندهی در پی «قصه» خوش نمیآید. «روزها و رؤیاها» پنج فصل دارد: «سرخوشی، زیبایی، جاودانگی، سفر و بخشایش».
«ملت عشق» کتاب معروفی است، پرفروش و افتاده بر سر زبانها که ترجمهی معروفش به فارسی از ارسلان فصیحی طی ۵ سال ( ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۸) به چاپ ۹۷ام رسیده است. کتابی که در ترکیه ۵۰۰ مرتبه تجدید چاپ شده و در کشورهای فرانسه و انگلیسیزبان هم کمابیش مورد استقبال قرار گرفته است،در مسابقهی نقد و معرفی کتابی هم که در اردیبهشتماه در سایت وینش برگزار شد، بیشترین نقدهای رسیده مربوط به همین کتاب بود، مجموع این دلایل باعث شد که در این نوشته گریزی به علتهای احتمالی موفقیت این کتاب بزنیم.
«نه داستان» را قبلاً با ترجمهی «دلتنگیهای نقاش خیابان چهل و هشتم» دیده بودیم. مجموعهای از بهترین داستانهای جی. دی سلینجر که در ایران به خوبی شناخته شده است. او نویسندهای است که به ظاهر همه چیز را ساده میکند. با توصیفها و ستایشهای ضمنیاش از مفاهیم انسانی به قصههایش رنگ و بویی کمابیش رمانتیک میدهد و به خصوص آنجایی که شخصیتهای اصلیاش کودک یا نوجواناند هرچه بیشتر در ذهن برخی از خوانندگان این تصور و تعبیر را ایجاد میکند که با نویسندهای غیرجدی و داستانهایی صرفاً سرگرمکننده طرف است. این کودکانِ عموماً عجیب و رؤیازده اما اغلب بر لبهی عمیقترین چاههای فلسفی ایستادهاند.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
