برچسب: رمان نوجوان

از دست دادن یک پا، برای همه دردناک است اما برای جسیکا که دویدن و رسیدن به خط پایان همه‌ی زندگی‌اش بود و با دویدن می‌توانست حال خود را خوب کند و به نوعی همه‌ی آینده‌اش بود، مانند کابوسی وحشناک و تمام‌نشدنی است. همچنین در این کتاب، اهمیت دوستی و کمک کردن خیلی پررنگ است. چقدر باور شدن توسط دوستان، خانواده و معلمان می‌تواند به ما در رسیدن به اهدافمان کمک کند. این یادداشت را باران خزلی از همراهان نوجوان وینش نوشته است.

حواس‌ جمع ماجرای دختری است که برخلاف اسم کتاب، نمی‌تواند حواسش را جمع کند. هرچند حسابی کار و تلاش می‌کند. اما در نهایت باز هم کارهایش را فراموش می‌کند. تکالیفش را نصفه‌و‌نیمه انجام می‌دهد و قدرت تمرکز پایینی دارد. با کوچک‌ترین صدایی، مثل صدای نفس کشیدن یا آدامس جویدن، حواسش پرت می‌شود. این موضوع حسابی می‌تواند آینده‌ی او را برای ورود به تیم شطرنج، که نهایت آرزوی او است، تحت‌تاثیر قرار دهد. حالا چاره چیست؟

ماجرای اصلی داستان با ورود موجود عجیب‌و‌غریبی به نام اسپوتنیک (در زبان روسی به معنی همراه) آغاز می‌شود، موجودی که همه به‌جز پرز، پسربچه هشت نه ساله‌ی این داستان، او را به شکل سگی دوست‌داشتنی می‌بینند. اسپوتنیک که از طریق ذهن‌خوانی با پرز گفت‌وگو می‌کند، خبر مهمی را به او را می‌دهد: خانه اش، یعنی زمین در حال نابودی است!

چقدر باید تنها بود تا معنای خود و زندگی را درک کرد؟ چه چیزهایی را حتی به‌ظاهر باید از دست داد تا معنای واقعیِ نیاز را فهمید؟ چه چیزهایی کمک می‌کند تا منِ پنهان از زیر پوست بیرون بیاید؟ شاید دور ماندن از والدین، سفر به مکانی جدید، ساختن رابطه‌ای از جنسی دیگر، یا شاید سقوط. سقوط به اولین جایی که نطفه شکل می‌گیرد: جایی در اعماق تاریخ و زمین. جایی که بتوان موسیقی استخوان را شنید

داستان کتاب پسر کاملا جدید پر از موسیقی، سرزندگی و شادی‌های روزمره و عطش زندگی است. قهرمان داستان، جورج است! کودکی که هم‌کلاسی‌هایش نمی‌دانند که او آیا او یک موجود فضایی‌ست؟ یا یک ربات و حاصل هوش مصنوعی؟ دیوید آلموند با این داستان چیزی غیرمعمولی خلق کرده است تا به مخاطب یادآوری کند چگونه تخیل به درک و فهم چیزهای جدید کمک می‌کند. این یک داستان تأمل برانگیز است که به کشف خلاقیت، دوستی، تعلق و معنای انسان بودن می پردازد.

دیوید آلموند بارها در رمان‌هایش با نام دیو یا دیوی ظاهر می‌شود و از هر دو روی سکه شادمانی و غم می‌گوید. او ابایی ندارد که از بحث‌های فلسفی خیر و شر، مرگ و زندگی، خشونت و صلح به مخاطب کم‌سن‌وسالش بگوید، ساختار مدرسه را بارها و به‌صراحت نقد کند، و از اهمیت هنر و ادبیات بگوید، و کودک و نوجوان را به رهایی و کشف و آزادی دعوت کند. او کودکان و نوجوانان را دست‌کم نمی‌گیرد. مخاطب حرفه‌ای یا کاملاً جذب آلموند و اندیشه‌های او می‌شود که هر بار به شکلی در رمانی رخ می‌نماید یا برای درک آن نیازمند تسهیل‌گری‌ می‌شود که کلید این باغ را بگشاید و کم‌کم به او نشان بدهد چطور آلموند را کشف کند و لذت ببرد.

دیوید آلموند، یکی از محبوب‌ترین نویسندگان کتاب‌های کودک و نوجوان است. او اهل بریتانیاست ولی رمان‌هایش مورد تحسین منتقدانی از سراسر جهان قرار گرفته‌اند. به علاوه، آلموند یکی از سه نویسنده‌ی کشور انگلستان است که توانسته است جایزه‌ی بین‌المللی هانس کریستین آندرسن را به خانه ببرد. در ادامه، یکی از مصاحبه‌های او با نشریه‌ی گاردین را خواهیم خواند. آلموند در این مصاحبه از روش‌های خاصش برای داستان‌نویسی، ایده‌پردازی و مقابله با سد نویسندگی (Writer’s block) می‌گوید. این گفت‌وگویی است که گروهی از خوانندگان نوجوان آلموند با او انجام داده‌اند.