برچسب: رمان ایرانی

او که ساز می‌زده و می‌خوانده و روزگاری برای هوادارانش کنسرت‌ برگزار می‌کرده ولی از جایی به‌بعد تمام این امکان‌ها از او گرفته شد؛ زندگی‌اش را از آن پس چطور گذراند و با آن کنار ‌آمد؟
رمان آشیل صدا ماجرای شخصیت واقعی‌ و محبوب کسانی است که بارها و بارها ترانه‌هایی چون «قوزک پا» یا «نیاز» را نیوشیده‌اند. رمانی که حجت بداغی سال‌ها قبل قول نوشتنش را به فروغی داده و حالا بیشتر از یک سال است که منتشرش کرده است.

مدرس صادقی تنهایی را توصیف نمی‌کند. آن را به ما نشان می‌دهد. همه‌ی شخصیت‌های این کتاب با هم حرف می‌زنند، اما هر کدام تکه و پاره، یک گوشه‌ افتاده‌اند. در آستانه‌ی افتادن هم نیستند، افتاده‌اند. یک جوری افتاده‌اند یا افتاده شده‌اند که انگار قرار نیست هرگز بلند شوند. اما هیچ‌کس هیچ حرفی ـ از این مدل حرف‌های روشنفکرانه ـ در مورد پوچی و بیهودگی دنیا نمی‌زند. قصه‌ی خاطرات اردی‌بهشت هم، مثل بقیه‌ی کتاب‌های او، با یک جمله‌ی ساده و سرراست شروع می‌شود: «سال خورشیدی برای همه‌ی مردم دنیا دوازده ماه است، اما برای من تا همین یک سال پیش فقط دوازده روز بود: از اول فروردین تا دوازدهم.»

مردانی که در هرکدام از هفت داستان‌ مجموعه یکی بود و یکی نبود حضور دارند، تکه‌های محمدعلی جمالزاده‌اند که هربار بخشی از جامعه ایرانی در آستانه‌ی قرن جدید را به چشم می‌بینند و موضوعی اذیت‌شان می‌کند. تکه‌هایی که در یک کل واحد به هم وصل می‌شوند و انسان مسئله‌دارِ ایرانی را که پا به قرن بیستم میلادی (چهاردهم شمسی) گذاشته است و می‌خواهد پیشرفت کند، می‌سازند. انسانی که تازه ابتدای راه است و کورمال کورمال در تاریکی راه می‌رود تا بتواند در میان جهل آن زمان چراغ راهی پیدا کند.

آن‌ها که به خانه‌ی من آمدند دومین رمان «محمد شمس لنگرودی» است که اغلب او را به عنوان شاعر می‌شناسند. شمس در این کتاب داستان خودش را تعریف می‌کند که بعد از نوشتن رمان اولش، رژه بر خاک پوک، چطور شخصیت‌های داستان به سراغش می‌آیند و اعتراض می‌کنند که «چرا در مورد افرادی که شناختی از آن‌ها ندارید قصه نوشته‌اید؟»

نمایش رئالیستی رویا. پیام ناصر روکرد رمانش را چنین توصیف می‌کند. رمان قوها انعکاس فیل‌ها از رمان‌هایی است که این روزها مورد توجه محافل ادبی قرار گرفته، جایزه‌هایی برده و نامزد بردن جایزه‌هایی بوده است. نویسنده‌ی آن پیام ناصر اسم خیلی مشهوری نیست. رمان را که خواندم و از آن لذت بردم، تعجب کردم که چطور تا به حال اسمش را نشنیده بودم. بخصوص که جست‌وجو کردم و دیدم قبل از این دو کتاب دیگر هم منتشر کرده است. برای آشنایی بیشتر با او و آثار و افکارش، این گفت‌وگو را ترتیب دادیم و نخستین سوال‌مان درباره‌ی عنوان کتاب بود؛ عنوانی برگرفته از یکی از تابلوهای سالوادور دالی.

شاید عده زیادی ماجرای لهستانی‌های مهاجر به ایران در خلال جنگ دوم جهانی را ندانند، گروهی که مزار تعداد زیادی از آن‌ها اکنون در گورستان‌های ایران است و بخشی از آن‌ها هم در این‌جا ماندگار شدند و قصه زندگی‌شان را در ایران ادامه دادند. تو به اصفهان بازخواهی گشت داستان یکی از این مهاجران است، داستانی که البته به این بهانه می‌خواهد به مهاجرت و تاریخ و هویت نگاهی فراتر بیندازد.