برچسب: رمان ایرانی

کتاب «ما نیز مردمی هستیم» گفت‌وگویی است مفصل که امیرحسن چهلتن و فریدون فریاد با محمود دولت‌آبادی انجام داده و منتشر کرده‌اند. از این گفت‌وگوی مفصل بخش‌هایی را که به رمان «جای خالی سلوچ» مربوط می‌شوند جدا کرده‌ایم. این کتاب نخستین بار سال 1368 منتشر شد. دولت‌آبادی در بخشی از این گفت‌وگو موقعیت جای خالی سلوچ در بین آثار دیگرش را اینطور توصیف می‌کند: «جای خالی سلوچ در نیمه کلیدر نوشته شده و در عین حال به نظر می‌رسد که جای خالی سلوچ پلی است بین کلیدر و کارهای قبلی»

در داستان‌های فارسی صدسال اخیر کم نیستند داستان‌هایی که یا موضوعشان نفت است یا ساکنان جنوب یا قصه متاثر از زندگی در آن فضاست. با این حال کتاب «توتال» نوشته‌ی نسترن مکارمی شایسته توجه بیشتری است؛ شاید از این منظر که توانسته داستان نفت را با افسانه‌ها، اسطوره‌ها و سیر تاریخی و واقعیت‌ها و مشکلات روزمره‌اش با هم در یک روایت بیاورد.

یک روز بلند طولانی کتابی است برای جویندگانِ امروزیِ عشق. کتابی برای جوانان عصر بازی‌های رایانه‌ای که تا پاریس رفتن برایشان ساده‌تر است تا رسوخ کردن به قلب موجودات ناشناخته‌ای که در خانه، محله، شهر یا حتی کره زمین زندگی می‌کنند.

داستان خط چهار مترو داستان بچه محل‌هایی است که اتفاقات تند سیاسی معاصر جامعه ایران سرنوشت‌شان را از هم متمایز می‌کند. داستان جامعه‌ای است که دوقطبی و بعدا چندقطبی شده. اما نویسنده و راوی داستان امیدوارند. امیدوار به جامعه‌ای چندصدایی، مثل قطاری که کسی را از آن پیاده نمی‌کنند، رو به جلو حرکت می‌کند و همه در آن سوارند، همه جور آدمی؛ پیر، جوون، بچه، چادری، مانتویی، قرتی، با ریش، بی ریش!

هرس داستان زندگی آدم ها در وحشت و حیرانی جنگ و پس از جنگ است. داستان چند خانواده و چند نسل که با آغاز جنگ از زندگی عادی خود خارج شده و زیر آسیب های آن دست و پا می زنند ولی رهایی نمی یابند.
این بخشی از متنی است که دینا هادی‌پور درمورد رمان «هرس» نسیم مرعشی نوشته است و با آن در مسابقه نقد کتاب وینش شرکت کرده است. نقدی که در مسابقه عنوان پنجم را کسب کرده است. انتخاب تیتر نوشته از وینش است.

داستان به مرور خاطرات راوی می‌گذرد. خاطراتی که قرار است به مخاطب کمک کند تا بیشتر با شخصیت راوی آشنا شود و حس همدلی او را برانگیزاند. اما نه تنها مخاطب به راوی نزدیک نمی‌شود بلکه غافلگیری که در انتهای داستان گنجانده شده، برای مخاطب قابل هضم و باور نیست. راوی مخاطب را از توطئه‌ای که در ذهن دارد آگاه نمی کند و در آخرین لحظه مخاطب را با سعبیت واقعه تنها می‌گذارد. شاید این یک تمهید از سوی نویسنده باشد اما فکر نمی‌کنید لازمه هر جنایت و انتقامی یک نقشه شوم توطئه است؟!

کیانوش با اینکه پدر شعر کودک فارسی است اما در این «دراز گویی یک دیوانه در یک داستان کوتاه» پوسته سخت زندگی ایرانی و تفرعن بافته شده در تار و پود آن را به باد انتقاد می‌گیرد. محمود کیانوش این داستان را در فاصله فروردین تا تیرماه ۱۳۵۷ در انگلستان نوشته است و یک سال بعد، درحالی که انقلاب همه چیز را به کلی دگرگون کرده بود، در تهران به چاپ رساند. حالا کتاب دوباره در قطع و شکل و شمایلی جدید به چاپ رسیده است.