برچسب: رمان ایرانی

داستان صدای شکستن می‌آمد یک لایه‌ی رویی دارد که همان سفر قهرمان برای عشق گمشده است. اما لایه زیرینی دارد و آن مفاهیمی است که در داستان آمده است. میرصادقی امر مقدس سیاست را می‌بیند که روزگاری مردم برای آن جان می‌دادند و حالا تبدیل به محملی شده است برای جیب‌برها و دزدها و لمپن‌ها که خون مردم را در شیشه کرده‌اند و آسمان‌شان را سیاه اما خود در آسمانی آبی قهقهه سر داده‌اند! پس آن همه مبارزه و خون کشک؟ بله! کشک! ظاهرا رسم روزگار چنین است و عمری را باید نثار آرمان‌ها کرد تا به این درس رسید.

«تخم شر»رمان جدید بلقیس سلیمانی، رمانی پر از حکایت و قصه‌‌های تو در تو از رنج‌‌های خودساخته یا به ارث رسیده است در دورانی که زندگی‌‌ها تکرار مکرر بودنی پوسیده با نشخوار اندیشه‌‌های مدرن است. تمام آن حکایات و روایات پراکنده، در خط زمانی که ثابت نیست، معجونی ساخته تا آشفتگی نسلی را نشان بدهد که خود را در التهاب دوران گم کرده است و خود که گم شود، شر زاده می‌‌شود.

نام انتخابی برای کتاب می­‌تواند یک برگ برنده برای نویسنده باشد چرا که با درایت و نکته‌­سنجی انتخاب شده است. در حالی که نام یک داستان «فکرهای خصوصی» است، تک‌­تک شخصیت­‌های این مجموعه، بلندبلند فکرهای خودشان را بر زبان می‌­آورند، حتی خصوصی‌­ترینِ آن‌ها را.

از نام «بداهه در لامینور» می‌توان به بعضی از موتیف‌‎های این رمان پی برد. در موسیقی غربی برای نشان دادن فضایی عاشقانه، زنانه، احساسی‌تر و تراژیک از گام‌های مینور استفاده می‌کنند. بداهه‌خوانی هم در موسیقی شرقی رایج است و معنی و مفهوم دارد، در حالی‌که در موسیقی غربی دیده نمی‌‎شود یا به ندرت دیده می‌‎شود. ما شاهد بداهه‌خوانی خواننده زن ایرانی در اجرای قطعه موسیقی غربی هستیم. مرجان صادقی در سومین رمانش داستانش را از یک آگهی در سایت دیوار شروع می‌کند و به اوپرایی در پراگ می‌رساند.

داستان «او» مانند یک عاشقانه سیاسی در بستر یک فضای سیاسی دانشجویی آغاز می‌شود اما به راه دیگری می‌رود. مرد انگار از همان اول خودبسنده بوده است و نه راوی و نه نویسنده نمی‌خواهند زن داستان را ببینند و زن تنها محملی برای سوگواری و تشییع جنازه مرد فرورفته در خود است و خواننده در فضایی مه‌آلود در ذهن راوی گم می‌شود.

دوست داریم بدانیم چهره‌های فرهنگی ما، کدام داستان‌های فارسی صدسال اخیر را بیشتر دوست دارند. شروین وکیلی جامعه‌شناسی خوانده و چندین کتاب درباره اسطوره‌ها و نظریه‌های جامعه‌شناسی منتشر کرده است. بیژن میرباقری فیلم‌ساز است. او کتاب داستان، داستان تاریخی و همین‌طور داستان‌هایی با مایه‌های علمی تخیلی هم نوشته است. کتاب‌هایی همچون «سوشیانس» «دازیمدا» و «نفرین صندلی». وکیلی ده داستان فارسی موردعلاقه‌اش را از بین آثار این سده انتخاب کرده است.

«جنگ که تمام شد…» این جمله را می‌توان ابتدای هر پارگراف هرس گذاشت. نسیم مرعشی از جنگی می‌گوید که تا عمق جان آدم‌های خوزستان نفوذ کرده است. نفوذی آنچنان خردکننده که دیگر بعد از جنگ هیچ به روال معمول خود برنگشت. زندگی که بعد از جنگ زندگی نیست، درست مثل خرمشهر و آبادانی که از رونق افتادند و شب‌های‌شان خالی از ستاره شد. اما این تنها درد نویسنده نیست. این بک‌گراندی است که نویسنده انتخاب کرده است تا درد بزرگتری را به تصویر بکشد.

دوست داریم بدانیم چهره‌های فرهنگی ما، کدام داستان‌های فارسی صدسال اخیر را بیشتر دوست دارند. بیژن میرباقری فیلم‌ساز است. او تاکنون سه فیلم بلند ساخته، فیلم‌نامه‌های زیادی نوشته و سال‌ها در زمینه سینمای فیلم کوتاه فعال بوده است. «روز برمی‌آید» و «دوزخ، برزخ، بهشت» از مهم‌ترین آثار سینمایی او هستند. بیژن میرباقری از صادق هدایت و هوشنگ گلشیری هرکدام دو اثر در میان برگزیدگانش انتخاب کرده است و «ملکوت» انتخاب اول اوست.