این یادداشتی است در سوگ رضا براهنی. براهنی به تنهایی یک مکتب ادبی است، یک جریان روشن‌فکری که گاه‌وبی‌گاه به حاشیه می‌رود اما خاموش نمی‌شود و از حرکت نمی‌ایستد. فکر می‌کنم براهنی بیش از همه چیز دنبال کشف بوده است. دنبال کشف قله‌های دور و بلند ادبیات. دنبال کشف بوده تا آماده شود برای فتح. آماده شود برای خودنمایی و خودش را با مشقت برساند به آن بالا. پرچمش را بر ستیغ قله بکوبد، به این زیری‌ها دست تکان دهد و متکبرانه سُر بخورد پایین.
رضا براهنی رمان «آزاده خانم و نویسنده‌اش» را سال 1376 با نشر قطره منتشر کرد. کمتر از یک سال بعد از چاپ این رمان پرورق، در شماره 128 مجله آدینه، بیژن بیجاری تحلیلی بر این رمان نوشت که از نمونه‌های خوب موشکافی و تحلیل یک رمان به شمار می‌رود. خواندن آن بعد از ربع قرن خالی از لطف نخواهد بود. به‌خصوص که ادبیات دیرتر از هرچیزی کهنه می‌شود.
ماجرای مخالفت رضا براهنی با برنامه‌ی چهار شاعر (سایه، کسرایی، نادرپور و مشیری) حالا دیگر خیلی مشهور است. اما این ماجرا بدون گزارش-مقاله‌ای که براهنی در مجله فردوسی در سال 1346 درمورد آن نوشت اینقدر مشهور نمی‌ماند. این مقاله که در ضمن نمودی است از دعواهای جدی ادبی در آن روز و لحن و تندی و تیزی آن دعواها، را می‌توانید در این‌جا بخوانید. اصل مقاله در مجله فردوسی سال 1346 چاپ شده است. روی جلد این شماره از مجله کاملا به جنگ شش روزه اعراب و اسراییل اختصاص یافته بود.
رمان روزگار دوزخی آقای ایاز در سال های پایانی دهه ۱۳۴۰ به قلم رضا براهنی نوشته شده است،
آیا در داستان‌های فارسی به روایت تجاوز و آزارجنسی زنان پرداخته شده است؟ چه نگاهی به این ماجرا و تصویر زنان وجود داشته است؟ می‌کوشیم با بررسی چند داستان فارسی معاصر نگاهی به روایت مردانه تجاوز در داستان‌های فارسی بیندازیم.
این یادداشتی است در سوگ رضا براهنی. براهنی به تنهایی یک مکتب ادبی است، یک جریان روشن‌فکری که گاه‌وبی‌گاه به حاشیه می‌رود اما خاموش نمی‌شود و از حرکت نمی‌ایستد. فکر می‌کنم براهنی بیش از همه چیز دنبال کشف بوده است. دنبال کشف قله‌های دور و بلند ادبیات. دنبال کشف بوده تا آماده شود برای فتح. آماده شود برای خودنمایی و خودش را با مشقت برساند به آن بالا. پرچمش را بر ستیغ قله بکوبد، به این زیری‌ها دست تکان دهد و متکبرانه سُر بخورد پایین.
رضا براهنی رمان «آزاده خانم و نویسنده‌اش» را سال 1376 با نشر قطره منتشر کرد. کمتر از یک سال بعد از چاپ این رمان پرورق، در شماره 128 مجله آدینه، بیژن بیجاری تحلیلی بر این رمان نوشت که از نمونه‌های خوب موشکافی و تحلیل یک رمان به شمار می‌رود. خواندن آن بعد از ربع قرن خالی از لطف نخواهد بود. به‌خصوص که ادبیات دیرتر از هرچیزی کهنه می‌شود.
ماجرای مخالفت رضا براهنی با برنامه‌ی چهار شاعر (سایه، کسرایی، نادرپور و مشیری) حالا دیگر خیلی مشهور است. اما این ماجرا بدون گزارش-مقاله‌ای که براهنی در مجله فردوسی در سال 1346 درمورد آن نوشت اینقدر مشهور نمی‌ماند. این مقاله که در ضمن نمودی است از دعواهای جدی ادبی در آن روز و لحن و تندی و تیزی آن دعواها، را می‌توانید در این‌جا بخوانید. اصل مقاله در مجله فردوسی سال 1346 چاپ شده است. روی جلد این شماره از مجله کاملا به جنگ شش روزه اعراب و اسراییل اختصاص یافته بود.
رمان روزگار دوزخی آقای ایاز در سال های پایانی دهه ۱۳۴۰ به قلم رضا براهنی نوشته شده است،
آیا در داستان‌های فارسی به روایت تجاوز و آزارجنسی زنان پرداخته شده است؟ چه نگاهی به این ماجرا و تصویر زنان وجود داشته است؟ می‌کوشیم با بررسی چند داستان فارسی معاصر نگاهی به روایت مردانه تجاوز در داستان‌های فارسی بیندازیم.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
