برچسب: رضا امیرخانی

سال ۹۹ سال عجیبی بود، آغازش با شروع قرنطینه همراه بود و خیلی‌ها این نوید را دادند که قرنطینه آمار کتابخوانی را بالا می‌برد. اما در ادامه آن‌قدر اتفاق‌های عجیب و پیش‌بینی نشده افتاد که بالاخره معلوم نشد آیا مطالعه در سال کرونایی بیشتر شد؟ یا اصلا تاثیری در نوع کتاب‌هایی انتخابی گذاشت یا نه.
سراغ تعدادی از نویسندگان و مترجمان بزرگسال و کودک رفتیم و از آن‌ها پرسیدیم که بهترین کتابی که در سال ۹۹خواندند چه کتابی بوده. حمید اباذری، ویدا اسلامیه، رضا امیرخانی، لاله جعفری، سارا سالار، آتوسا صالحی، فرهود صفرزاده، گیتا گرکانی، سیامک گلشیری، آبتین گلکار و رضی هیرمندی به سوالمان پاسخ دادند.

«نیم‌دانگِ پیونگ‌یانگ» حاصل دو سفر رضا امیرخانی به کره شمالی در سال ۹۷ است. دو سفری که او با تمام تلاشی که می‌کند نمی‌تواند به کنه زندگی در پیونگ‌یانگ پی ببرد. خودش می‌نویسد: «فهمیدم که اگر صد سفر دیگر هم به کشور بروم چیزی بیشتر از این دستم را نخواهد گرفت.» به همین دلیل اسم کتاب را گذاشته نیم‌دانگ از شش دانگِ پیونگ‌یانگ. اما امیرخانی از دل همین پرسه‌زنی‌ها میان مردم عادی شهر تا ملاقات با نفر دوم کره‌ی شمالی، روایت‌ها و تصاویری دارد که پیش از این کمتر شنیده و دیده بودیم. «نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ» تلفیقی است از سفرنامه‌نویسی، وقایع‌نگاری و جستارنویسی درباره‌ی کشوری که در قرنطینه‌ی همیشگی است.

با گذشت بیش از سه دهه از پایان جنگ تحمیلی، هنوز روزهای جنگ، آدم‌های جنگ و آن‌چه در آن هشت سال گذشت در حافظه ملت ایران زنده است. ملت‌هایی که تاریخ‌شان را می‌توانند به «روایت» تبدیل کنند، در گذر تاریخ زنده‌تر می‌مانند. روایتی گاه خلاقانه (ادبیات داستانی)، گاه پرشور (شعر)، گاه پر از جزئیات و دقیق (تاریخ‌نگاری) و گاه تحلیلی (جامعه‌شناسانه). در این پرونده سعی کردیم به هریک از حوزه‌های زیر تا جای ممکن وارد شویم و بیشتر آن‌هایی را ببینیم که نادیده مانده‌اند.