برچسب: دیستوپیا

زندگی در پایان جهان چگونه خواهد بود؟ آیا ایالات‌ متحده‌ آمریکا یک کشور شکست‌خورده‌ی خراب‌آبادی خواهدبود که توسط زامبی‌هایی که از جنگ هسته‌ای تلوتلو می‌خورند، اداره می‌شود؟ آیا ما از یک بیماری همه‌گیر گسترده بیمار خواهیم‌شد، در اثر تغییرات آب‌و‌هوایی از بین خواهیم رفت، ربات‌های هوشمند داستان‌های علمی- تخیلی بر ما حکومت خواهند کرد، یا گرفتار یک نبرد هزارساله علیه تهاجم بیگانگان خواهیم‌بود؟ ژانرهای محبوب داستان‌های آخرالزمانی و پساآخرالزمانی در جست‌وجوی پاسخ این پرسش‌ها هستند.

قرن بیستم قرن مواجه با چشم‌انداز دیستوپیای سیاسی است، در آن دنیای تاریک مطلق، عشق جادویی است که حتی هزار سال بعد هم مردی را علیه نیروی ضد انسانی یک دیکتاتور قادر و قاهر به شورش وا می‌دارد. سلطه‌ی تمام عیار و بی‌رحمانه‌ای که سعادت قلمداد می‌شود اما دشمنان این سعادت بیکار ننشسته‌اند!
یوگنی زامیاتین در ما پیش بینی می‌کند که ما فردیت خود را به آن حد از دست می‌دهیم، که اعدادی بیش نخواهیم بود. عددهایی تحت سیطره‌ی حکومت عددالاعداد، یگانه کشور، که فقط زمانی به معنای واقعی کلمه انسان به شمار می‌آییم که علامت سوال در دستور زبان‌مان جایی نداشته باشد.

سرگذشت ندیمه، روایت یک ویران‌شهر است. خواننده با یک داستان هشدار دهنده مواجه است که می‌گوید اگر افراطی‌گرایی سیاسی و منع آزادی‌های مدنی را نادیده بگیریم، اگر به محیط زیست بی‌توجه باشیم و… با یک سیستم بنیادگرا و  محافظه‌کار رو به رو خواهیم شد که خشونت و فساد و بیماری به بار می‌آورد. در واقع در تحلیل نهایی، ترس با جلب توجه و پرفروش شدن این کتاب رابطه‌ی مستقیم دارد. مردم هربار که با هراس بیشتری مواجه شده‌اند برای خواندن چنین کتاب‌هایی که عاقبت تلخ‌شان را به تصویر می‌کشد سر و دست شکانده‌اند؛ واکنشی برای فرار و یا جلوگیری از وقوع واقعیت.

رمان به سبک «چند آوایی» نوشته شده و متشکل از سه شخصیت محوری است: شخصیت مرکزی اول، خاله لیدیا که پیش از شکل‌گیری گیلیاد یک قاضی بوده و بعدها از عوامل رژیم می‌شود؛ و دو دختر حوان به نام‌های آگنس و نیکل که یکی از بازماندگان کودکان دوران پیش از گیلیاد است و دیگری بعد از این دوران زاده شده اما با هم اشتراکاتی دارند.
این رمان ده سپتامبر ۲۰۱۹ به بازار عرضه شد و پیش از انتشار رسمی کاندیدای جایزه بوکر شده بود. در طول فقط ۱۳ ماه، ۱۳ ترجمه‌ی فارسی از این آخرین اثر مارگارت آتوود به بازار آمده است که از آن بین ترجمه‌ی سهیل سمی در انتشارات ثالث نام کتاب را «شواهد» ترجمه کرده است. در اکثر ترجمه‌های دیگر نام کتاب به «وصیت‌ها» برگردانده شده است.

میشل گلدبرگ می‌نویسد: «در  ادامه‌ی سرگذشت ندیمه، حقیقت نجات پیدا می‌کند، فقط کاش در زندگی واقعی هم عملی می‌شد.» مارگارت آتوود در وصیت‌ها که ادامه‌ای است بر رمان موردتوجه قرارگرفته‌ی سرگذشت ندیمه، دیستوپیایی به سبک اورول می‌آفریند. دیستوپیایی که گلدبرگ نویسنده مقاله، آن را در آمریکای پساترامپ جاری می‌بیند. گلدبرگ که این کتاب را نه یک رویداد ادبی که یک پدیده فرهنگی توصیف کرده، البته به طور ضمنی اذعان می‌کند جوامعی دیگر در جهان شبیه‌تر از آمریکای پس از ترامپ به گیلعاد هستند اما اضافه می‌کند تغییرات تدریجی به وجود می‌آیند و «شما در وانی که آب آن به تدریج در حال داغ شدن است جوشانده می‌شوید و می‌میرید قبل از این‌که متوجه آن شوید»