برچسب: داستان کوتاه
از کنش‌های درونی به کنش‌های بیرونی
«جامانده‌ها» از شانزده داستان کوتاه تشکیل شده است که پیوستگی روایی با یکدیگر ندارند. از ویژگی‌های ممتاز این کتاب شاید تنوع داستانهای آن باشد. با آن که به لحاظ تم، موضوع و درون‌مایه این شانزده داستان با یکدیگر اشتراکات زیادی دارند اما نویسنده در هر یک از آن‌ها به سراغ جغرافیایی متفاوت می‌رود و شخصیت‌هایی کاملاً مستقل را با خصوصیات کاملاً مجزای خلق‌وخویی و درونیاتی منحصر به فرد به تصویر می‌کشد.
آن‌ها به دریا و سرمای جزیره عادت کردند
فراموش نشدن جزیره برای مک‌لاود و شخصیت‌هایی که خلق کرده از جنس نوستالژی و حس تعلق به وطن نیست، آن‌چه که او درصدد تصویر کردن است یک حس زنده‌ی مشترک از تجربه‌‌ی بزرگ شدن در جزیره و البته غیر از آن‌چه خاطرات می‌نامیم، در زندگی شخصیت‌هاست. چیزی که تمام نمی‌شود، کهنه نمی‌شود و همیشه با آدمی باقی می‌ماند. یک زندگی آشنا و یک مرگ آشنا به یک زبان آشنا حتی اگر دیگر در آن جزیره زندگی نکنی. نویسنده بهتر نوشته است:
«از آن دست آدم‌هایی نیست که از ناز و نعمت زندگی در مونتریال برخوردارند و این‌طور وانمود می‌کنند که آن زبان «بیگانه» را نمی‌فهمند. نمی‌توانی چیزی را که واقعا می‌دانی ندانی.»
مردان در کنار زنان
نام انتخابی برای کتاب می‌تواند یک برگ برنده برای نویسنده باشد چرا که با درایت و نکته‌سنجی انتخاب شده است. در حالی که نام یک داستان «فکرهای خصوصی» است، تک‌تک شخصیت‌های این مجموعه، بلندبلند فکرهای خودشان را بر زبان می‌آورند، حتی خصوصی‌ترینِ آن‌ها را.
جایشان خالی است
داستانهای «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» همگی لحنی ساده و سنگین دارند، اتفاق شوکه‌کننده یا غیرمنتظره‌ای را روایت نمی‌کنند، اما اندوه مرگ‌باری در میان شخصیت‌ها موج می‌زند. تمام چیزهای که جایشان خالی است، وقتی بودند آن‌قدرها هم به چشم نمی‌آمدند. آدمیزاد است دیگر، تا وقتی چیزی یا کسی را از دست ندهیم، قدرش را نمی‌دانیم. اما وای به روزی که جایشان خالی شود؛ ادامه‌ی زندگی برایمان پوچ و بی‌معنی می‌شود و مدت‌ها طول می‌کشد تا به نبودش عادت کنیم. این مجموعه داستان، درباره فقدان آدم‌هاست. درباره جای خالی‌شان در قلب.
قدر ندیده‌ها: مجموعه داستان «یه دقیقه حرف نزن»
همگی ما ممکن است کتاب‌هایی را خوانده باشیم که به نظرمان دارای ارزش‌های ویژه‌ای بوده‌اند اما به قدر کافی دیده نشده‌اند. «کتاب قدرندیده» فرصتی است برای به اشتراک گذاشتن این کتاب‌ها. در این بخش از نویسندگان و مترجمان و اهل ادبیات می‌پرسیم چه کتابی سراغ دارند که تا حالا به اندازه‌ای که فکر می‌کنند استحقاق آن کتاب بوده، قدر ندیده است.احمد پوری نویسنده و مترجم شعر و رمان مجموعه داستان «یه دقیقه حرف نزن» از سارا جمال‌آبادی را انتخاب کرده است. اگر شما هم این کتاب را خوانده‌اید و دوستش دارید می‌توانید درباره‌اش بنویسید.
دومین روز از بقیه‌ی زندگی من
میراندا جولای استعداد غریبی دارد در این‌که واقعیت را از جزئیات سوررئال زندگی روزمره بیرون بکشد. هنر ِاو در آمیختن خیال و واقعیت و برملا کردن اسرار درونی هر انسانی است که در خلوتش شاید به زیباترین یا شاید هم خطرناک‌ترین چیزها فکر می‌کند. کتاب ۸۸ صفحه بیشتر ندارد اما خواندن آن بیش از این‌ها طول می‌کشد.
فراز و فرود غلامحسین ساعدی
دهه چهل شمسی عصر غول‌های ادبی است. ساعدی یکی از این‌هاست، در کنار شاملو، گلستان، فروغ فرخزاد، اخوان و احمد محمود و چند نام دیگر. آثار این چهره‌های ادبی از صافی زمان گذشته است اما هر نسلی نیز مواجهه خاص خود را با این آثار دارد. به این معناست که برگشت و بازخوانی و بازاندیشی این آثار هم مهم است و هم اجتناب‌ناپذیر. از طرفی سایه‌ی تاریخ، بر چرخیدن آن تیزی تند نقادی سنگینی می‌کند و از این رو است که بیشتر شناخت‌نامه‌ها در مورد نویسندگان بزرگ، ناخواسته حتی، یا به ستایش‌نامه‌ای کم اهمیت تبدیل می‌شوند.
تیز شدن شنوایی
الف ۸۸ مجموعه داستان کوچکی است شامل ۱۵ داستان نوشته‌ی مرضیه کیانیان که تا آن‌جا که حافظه ــ و جست‌وجوی اینترنتی ــ یاری می‌کند، باید نخستین کتاب نویسنده‌اش باشد. ۳ قصه از ۱۵ قصه‌ی کتاب در زندان می‌گذرد. این زندان‌ها، زندان‌های سیاسی هستند اما داستان‌ها سیاسی نیستند. راوی قصه‌ها کاری ندارد که آن‌ها چرا و چگونه در این شرایط قرار گرفته‌اند ــ که اگر به این پرسش‌ها می‌پرداخت داستان‌ها کاملاً سیاسی می‌شدند ــ بلکه به این می‌پردازد که در این شرایط چه تجربه می‌کنند و عمدتاً پایانی خوشبینانه دارند. غریب این‌که باقی داستان‌ها بسیار بدبینانه و سیاه هستند و در بیشتر آن‌ها مرگ حضوری آشکار دارد.
داستانهای خیلی کوتاه
فارسی بخند اولین مجموعه داستان چاپ‌شده‌ی سپیده سیاوشی است که جایزه آخرین دوره داستان گلشیری در سال ۱۳۹۳ را از آن خود کرد. این که در خلال این سال‌ها چه بلاهایی بر سر جوایز داستان مستقل آمده یا این که چرا این جوایز جوانمرگ می‌شوند موضوع این نوشتار نیست. در این نوشتار مجموعه داستانهای خیلی کوتاه سپیده سیاوشی معرفی شده است و بیشتر تمرکز روی این مساله است که چطور یک کتاب اولی با سن و سال کم نویسنده نظر داوران را جلب کرد.
از کنش‌های درونی به کنش‌های بیرونی
«جامانده‌ها» از شانزده داستان کوتاه تشکیل شده است که پیوستگی روایی با یکدیگر ندارند. از ویژگی‌های ممتاز این کتاب شاید تنوع داستانهای آن باشد. با آن که به لحاظ تم، موضوع و درون‌مایه این شانزده داستان با یکدیگر اشتراکات زیادی دارند اما نویسنده در هر یک از آن‌ها به سراغ جغرافیایی متفاوت می‌رود و شخصیت‌هایی کاملاً مستقل را با خصوصیات کاملاً مجزای خلق‌وخویی و درونیاتی منحصر به فرد به تصویر می‌کشد.
آن‌ها به دریا و سرمای جزیره عادت کردند
فراموش نشدن جزیره برای مک‌لاود و شخصیت‌هایی که خلق کرده از جنس نوستالژی و حس تعلق به وطن نیست، آن‌چه که او درصدد تصویر کردن است یک حس زنده‌ی مشترک از تجربه‌‌ی بزرگ شدن در جزیره و البته غیر از آن‌چه خاطرات می‌نامیم، در زندگی شخصیت‌هاست. چیزی که تمام نمی‌شود، کهنه نمی‌شود و همیشه با آدمی باقی می‌ماند. یک زندگی آشنا و یک مرگ آشنا به یک زبان آشنا حتی اگر دیگر در آن جزیره زندگی نکنی. نویسنده بهتر نوشته است:
«از آن دست آدم‌هایی نیست که از ناز و نعمت زندگی در مونتریال برخوردارند و این‌طور وانمود می‌کنند که آن زبان «بیگانه» را نمی‌فهمند. نمی‌توانی چیزی را که واقعا می‌دانی ندانی.»
مردان در کنار زنان
نام انتخابی برای کتاب می‌تواند یک برگ برنده برای نویسنده باشد چرا که با درایت و نکته‌سنجی انتخاب شده است. در حالی که نام یک داستان «فکرهای خصوصی» است، تک‌تک شخصیت‌های این مجموعه، بلندبلند فکرهای خودشان را بر زبان می‌آورند، حتی خصوصی‌ترینِ آن‌ها را.
جایشان خالی است
داستانهای «تمام چیزهایی که جایشان خالی است» همگی لحنی ساده و سنگین دارند، اتفاق شوکه‌کننده یا غیرمنتظره‌ای را روایت نمی‌کنند، اما اندوه مرگ‌باری در میان شخصیت‌ها موج می‌زند. تمام چیزهای که جایشان خالی است، وقتی بودند آن‌قدرها هم به چشم نمی‌آمدند. آدمیزاد است دیگر، تا وقتی چیزی یا کسی را از دست ندهیم، قدرش را نمی‌دانیم. اما وای به روزی که جایشان خالی شود؛ ادامه‌ی زندگی برایمان پوچ و بی‌معنی می‌شود و مدت‌ها طول می‌کشد تا به نبودش عادت کنیم. این مجموعه داستان، درباره فقدان آدم‌هاست. درباره جای خالی‌شان در قلب.
قدر ندیده‌ها: مجموعه داستان «یه دقیقه حرف نزن»
همگی ما ممکن است کتاب‌هایی را خوانده باشیم که به نظرمان دارای ارزش‌های ویژه‌ای بوده‌اند اما به قدر کافی دیده نشده‌اند. «کتاب قدرندیده» فرصتی است برای به اشتراک گذاشتن این کتاب‌ها. در این بخش از نویسندگان و مترجمان و اهل ادبیات می‌پرسیم چه کتابی سراغ دارند که تا حالا به اندازه‌ای که فکر می‌کنند استحقاق آن کتاب بوده، قدر ندیده است.احمد پوری نویسنده و مترجم شعر و رمان مجموعه داستان «یه دقیقه حرف نزن» از سارا جمال‌آبادی را انتخاب کرده است. اگر شما هم این کتاب را خوانده‌اید و دوستش دارید می‌توانید درباره‌اش بنویسید.
دومین روز از بقیه‌ی زندگی من
میراندا جولای استعداد غریبی دارد در این‌که واقعیت را از جزئیات سوررئال زندگی روزمره بیرون بکشد. هنر ِاو در آمیختن خیال و واقعیت و برملا کردن اسرار درونی هر انسانی است که در خلوتش شاید به زیباترین یا شاید هم خطرناک‌ترین چیزها فکر می‌کند. کتاب ۸۸ صفحه بیشتر ندارد اما خواندن آن بیش از این‌ها طول می‌کشد.
فراز و فرود غلامحسین ساعدی
دهه چهل شمسی عصر غول‌های ادبی است. ساعدی یکی از این‌هاست، در کنار شاملو، گلستان، فروغ فرخزاد، اخوان و احمد محمود و چند نام دیگر. آثار این چهره‌های ادبی از صافی زمان گذشته است اما هر نسلی نیز مواجهه خاص خود را با این آثار دارد. به این معناست که برگشت و بازخوانی و بازاندیشی این آثار هم مهم است و هم اجتناب‌ناپذیر. از طرفی سایه‌ی تاریخ، بر چرخیدن آن تیزی تند نقادی سنگینی می‌کند و از این رو است که بیشتر شناخت‌نامه‌ها در مورد نویسندگان بزرگ، ناخواسته حتی، یا به ستایش‌نامه‌ای کم اهمیت تبدیل می‌شوند.
تیز شدن شنوایی
الف ۸۸ مجموعه داستان کوچکی است شامل ۱۵ داستان نوشته‌ی مرضیه کیانیان که تا آن‌جا که حافظه ــ و جست‌وجوی اینترنتی ــ یاری می‌کند، باید نخستین کتاب نویسنده‌اش باشد. ۳ قصه از ۱۵ قصه‌ی کتاب در زندان می‌گذرد. این زندان‌ها، زندان‌های سیاسی هستند اما داستان‌ها سیاسی نیستند. راوی قصه‌ها کاری ندارد که آن‌ها چرا و چگونه در این شرایط قرار گرفته‌اند ــ که اگر به این پرسش‌ها می‌پرداخت داستان‌ها کاملاً سیاسی می‌شدند ــ بلکه به این می‌پردازد که در این شرایط چه تجربه می‌کنند و عمدتاً پایانی خوشبینانه دارند. غریب این‌که باقی داستان‌ها بسیار بدبینانه و سیاه هستند و در بیشتر آن‌ها مرگ حضوری آشکار دارد.
داستانهای خیلی کوتاه
فارسی بخند اولین مجموعه داستان چاپ‌شده‌ی سپیده سیاوشی است که جایزه آخرین دوره داستان گلشیری در سال ۱۳۹۳ را از آن خود کرد. این که در خلال این سال‌ها چه بلاهایی بر سر جوایز داستان مستقل آمده یا این که چرا این جوایز جوانمرگ می‌شوند موضوع این نوشتار نیست. در این نوشتار مجموعه داستانهای خیلی کوتاه سپیده سیاوشی معرفی شده است و بیشتر تمرکز روی این مساله است که چطور یک کتاب اولی با سن و سال کم نویسنده نظر داوران را جلب کرد.