برچسب: خوشه

ساخت فیلمی از روی رمان «شوهر آهوخانم» از اولین تلاش‌های سینمای ایران برای روی آوردن به ادبیات جدی بود. فیلمی که پیش از سه فیلم آغازگر موج نوی سینمای ایران، یعنی قیصر و گاو و آرامش در حضور دیگران، ساخته شد و بعضی آن را از تلاش‌های اولیه موج نو می‌دانند و بعضی دیگر آن را اثری شکست‌خورده و ضعیف. در زمان ساخت هم این فیلم با انتقادات زیادی روبرو شد. مجله خوشه در لید مطلب می‌نویسد: آن‌چه در زیر می‌آید، نوشته‌ی داود ملاپور کارگردان این فیلم است در توجیه اقدام خود به تهیه فیلمی از «شوهر آهوخانم» و این بماند تا نظر خوشه و نویسنده‌ی کتاب را در مجله منعکس کنیم.

«جناب، اگر آن طور که خیال کرده‌ای آنوی، آنتیگون را دیوانه قلمداد کرده است و به این وسیله جبری مثلاً استعماری را تایید کرده است، حسابی کور خوانده‌ای. آنوی، نه تنها آنتیگون را دیوانه تلقی نمی‌کند بلکه او را در برابر پذیرشی که دارد آگاه و هشیار نشان می‌دهد آنوی برای تماشاگران فهیم وطنش این درام را نوشته است نه آن که حتم دارم همین نمایش‌نامه را هم نخوانده است!» این بخشی از انتقادات تندی است که هوشنگ حسامی در نقد تند خودش بر نقدی بر نمایش آنتیگون در مجله خوشه، شماره 7 نگاشته است.

روزی آ. لوکانینا، نویسنده جوان نزد تورگینف از کار خود گله کرد و گفت: «برای من ترتیب و تنظیم تمام اثر کار بسیار دشواری است.» این نویسنده فکر می‌کرد که تورگینف به عنوان یک نویسنده باتجربه، شیوه‌هایی در اختفا دارد که با کمک آن‌ها موضوع و کمپوزیسیون تلفیق پیدا می‌کند. ولی تورگینف به اختصار پاسخ داد: «من هیج نوع شیوه‌ای نمی‌شناسم و فکر‌ می‌کنم که راز موضوع در تجربه است.» کار تورگینف روی هم رفته بدین شکل بود. اثر ادبی هرگز به صورت حاضر و آماده با تمام حوادث و وقایع و نتیجه در نظر تورگینف ظاهر نمی‌شد. تمام این موضوع در این بود که انسان جالب توجهی نظر تورگینف را جلب کرده باشد. این مقاله در شماره 37 مجله خوشه در سال 1347 و به مناسبت صدوپنجاهمین سالگرد تولد ایوان سرگیو‌ویچ تورگینف ترجمه شده است. به نام مترجم اشاره نشده است.

با به میان کشیدن نام شاملو و فردوسی پیش از همه ابراز نظر جنجالی و واکنش‌برانگیز او در دانشگاه برکلی به یاد آورده می‌شود که در سال‌های آخر عمر شاعر امروزی بیان شد. اما شاملو بیش از دو دهه قبل از آن در مقاله‌ای در مجله خوشه، شماره 29 با امضای ا. بامداد و با عنوان ضابطه‌های شعر نو درباره فردوسی و زیرکی او در فرار کردن از قوانین تخطی‌ناپذیر شاعری زمان خودش تجلیل کرده بود. شاملو در این مقاله معتقد است که وزن شاهنامه (فعولن فعولن فعولن فعل) بهترین وزنی بوده است که فردوسی می‌توانسته برای بیان مضامین رزمی خود برگزیند پس همین وزن بدترین انتخاب برای بخش‌های بزمی بوده است. اما فردوسی با بهره‌گیری از موسیقی کلمات از این جبر وزنی گریخته است.