برچسب: حمیدرضا ظرافت

روایت محبوبم از این کتاب «قوانین یک اتاق کار متحرک» نام دارد. روایت مردی‌ست که در خیابان به دو عابر می‌رسد. این دو عابر در محیط کارشان به اختلاف نظری رسیده‌اند. همه چیز در خیابان می‌گذرد. گریز راوی به خیابان به مثابه اتاق کار بسیار دیدنی‌ست. خیابان را اتاق کاری می‌بیند که هم جای نشستن دارد هم قهوه‌ای برای نوشیدن هم قصه‌ای برای پی گرفتن و کار کردن. این جستار در ستایش خیابان و ساکنان خیابان است.

اگر شاعر مجموعه‌ی «قرار بر شکفتن میخک بود» را به عنوان یک شهروند در خیابان های شیراز هم ندیده باشید و او را نشناسید شعرش گواهی یک شعر شخصی، شهرنشین و شهرگریز است. شعری مشاهده‌گر، روح‌واره، جغرافیایی، با تمایل به مسائلی مانند خاطره و فراموشی. در زمان و مکان‌های متعددی در شعر جهان، با مسئله‌ی «مشاهده» در شعر طرفیم، شعری که شاعر با سوژه یا موضوع شعر، بی استعاره و بی تصرف و خالی از اغراق مواجه می‌شود. شایع ترین اتفاق در اشعار این مجموعه، «مشاهده گری»ست. شعری یک‌سره مشاهده‌گر که اتفاق‌های دیگر را در پی خود دارد.