برچسب: حسن میرعابدینی

کتاب چندجلدی «صد سال داستان‌نویسی ایران» مسلماً اثری ارزشمند و حاصل زحمات طولانی‌مدت نویسنده‌ی آن حسن میرعابدینی است. اندیشه‌ی نوشتن این کتاب چگونه شکل گرفت؟ نویسنده با چه دیدگاهی به بررسی آثار داستان‌نویسان ایرانی پرداخته است؟ فرق نگارش تاریخ ادبیات با نقد ادبی چیست؟ این پرسش‌ها را با حسن میرعابدینی در میان گذاشتیم. آن‌چه در پی می‌خوانید پاسخ او به پرسش‌های «وینش» است.

پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» و نظرخواهی درباره‌ی آثار برتر ادبیات داستانی سده‌ی چهاردهم شمسی که هم اکنون در جریان است، در اصل هدفش این بود که به بهانه‌ی پایان این سده، نگاهی بکنیم به آن‌چه بر ادبیات داستانی ما در این صد سال گذشته است و برخی از آثار کمتر شناخته شده یا ناشناخته‌ی این حوزه را به علاقه‌مندان تازه‌قدم‌تر این عرصه معرفی کنیم.

صد سال داستان‌نویسی ایران بی‌تردید کاری ارزشمند و سترگ و محصول پژوهشی روشمند و دقیق است. اما نویسنده با چه دیدگاهی به ارزیابی آثار ادبی چندین دهه از ادبیات داستانی فارسی پرداخته است. دیگر این‌که تفاوت نقد ادبی با تاریخ ادبیات چیست و حسن میرعابدینی در این کتاب در کجای این دو رویکرد ایستاده است.

جلد دوم کتاب صدسال ادبیات داستان نویسی ایران دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی را توصیف می‌کند؛ دهه‌ای که هم در آن رمان‌های شاخص فارسی آفریده شدند و هم داستان نویسان مدرنیست پا به میدان گذاشتند. بررسی این دو دهه نکات بسیاری در مسیر جریان داستان‌نویسی ایران را روشن می‌کند.