برچسب: جنگ

آن‌چه که نمادهای دشت مشوش را در جایگاه متمایزی در ادبیات جنگ می‌نشاند این است که اساساً صحنه‌ی نبردی در قصه‌ها وجود ندارد و شخصیت‌ها هیچکدام رزمنده به مفهوم کسی که در میدان نبرد اسلحه به‌دست می‌گیرد و می‌جنگد، نیستند. جنگ مثل شبحی فراگیر در همه‌ی  صحنه‌ها وجود دارد.
کتاب فصیح به‌طرز عجیبی در میان کتاب‌های ادبیات داستانی جنگ و دفاع مقدس نادیده گرفته شده است. کمتر از آن صحبت شده و بسیاری از مخاطبان حرفه‌ای ادبیات و ادبیات دفاع مقدس هم یا اسمی از آن نشنیده‌اند و یا آن را نخوانده‌اند. موضوعی که ریشه در فاصله‌ی فصیح با چیزی به نام ادبیات [رسمی] جنگ دارد.

بسیاری از آثار علمی-تخیلی خیلی زود و با پیشرفت‌های تکنولوژیک کهنه می‌شوند و دیگر دیدن و خواندن آن‌ها شوقی برنمی‌انگیزد. چه چیزی باعث شده «کوه‌های سفید» و دو کتاب بعدی این سه‌گانه در این زمره نباشند؟ کریستوفر به جای این‌که بنشیند و به فکرهای بیهوده‌ای بپردازد که چه خواهد شد و چه خواهد آمد، به جامعه‌ی کنونی نگاه می‌کند. او موضوعی عزیز و بسیار ارزشمند را شالوده و اساس کار خود قرار می‌دهد: آزادی.

«عصا» داستان پسربچه‌ای سیزده ساله است که جنگ جهانی دوم مصیبت‌های زیادی دیده است. نوجوانان در این کتاب علاوه بر همراه شدن با توماس و عصا (یک سرباز قدیمی عصا به دست)، با وضعیت آلمان در زمان جنگ جهانی دوم، اقدامات هیتلر و رابطه‌ی آلمان با کشورهای دیگر در آن زمان آشنا می‌شوند.

در نگاه اول، «هنر رزم» که از نام آن هم برمی‌آید، کتابی برای استراتژی‌های نظامی و جنگی است. کتاب را سون جو بیش از دو هزار و پانصد سال پیش در چین نوشته و کاربرد امروزی آن بیشتر در زمینه‌ی مدیریت کسب‌وکار است. سان تزو جنگ را آخرین راه می‌داند و می‌گوید اگر باید وارد نبرد شویم، حتماً باید پیروز از آن بیرون آییم. تأکید بر روی حمله به دشمن در زمانی که از آمادگی لازم برخوردار نیست، طرح‌ریزی برای کسب اطلاع از برنامه‌های دشمن، حمله نکردن به دشمن قوی‌تر از خود و استفاده از جاسوس‌ها، بخش‌هایی از دستورات کتاب او هستند.

«ریگودون» یک رمان نیست. همچنان که باقی آثار سلین هم نوعی رمان-زندگی‌نامه هستند. این اثر یک گزارش و یک وقایع‌نامه است. سلین چندین بار در طی آن اشاره می‌کند که من در حال گزارش کردن وقایعی هستم که به چشم خودم دیده‌ام. مدام خوانندگان کتابش را به طور مستقیم خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید که می‌داند آنها برای خواندن داستان این کتاب را دستشان گرفته‌اند. او اما هیچ‌وقت به دنبال داستان پر از حادثه نبوده و همیشه با تکنیک تک‌گویی و با راوی اول شخص روایت‌گر احساسات است؛ همچنان که در اضلاع دیگر تریلوژی‌اش یعنی «شمال» و «قصر به قصر».