راجر لاک‌هرست در این تک‌نگاری فیلم را از دریچه ژانر و تحولاتی که این ژانر در سال‌های ساخته شدن فیلم در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد گذرانده است بررسی می‌کند. دوران احیای ژانر وحشت در کلان‌متن تاریخی آن در یک برهه از بحران فرهنگی. البته تمرکز بر معنا کردن فیلم بر بستر ژانر، باعث نمی‌شود که نویسنده به جزئیات سینمایی و بصری آن توجه نکند.
«میان آن‌ها» یک زندگی‌نگاره‌ی دوتکه‌ی بلند است که ریچارد فورد برای پدر و مادرش نوشته است. فورد تلاش کرده است آنچه از پارکر و ادنا، پدر و مادرش، به یاد می‌آورد بدون توجه دقیق به زمان‌ها و مکان‌ها و توالی حوادث بنویسد. ریچارد از بخش‌های خاکستری وجود خودش در برابر والدینش هم گفته است. تنها به تجلیل آن‌ها نپرداخته است. زندگی که پر است از احساسات متناقض! رابطه‌ی پدر و پسری که شکل نگرفت و رابطه با مادر که پر از عشق است و او آن لحظه‌ی آخر همه‌چیز را خراب می‌کند.
عکس دسته‌جمعی با پدرخوانده بیشتر از آن‌که یک تک‌نگاری سینمایی باشد، قطعه‌ای ادبی است و به یک جستار می‌مانَد. کتابِ صفی یزدانیان، متنی متمرکز درباره‌ی سه‌گانه‌ی کاپولا نیست. همان‌قدر که به پدرخوانده‌ها می‌پردازد، ردِ آن‌ها را در آثار اسکورسیزی می‌جوید. گاهی از وودی آلن به ونگ کار وای نقب می‌زند و جایی از کیارستمی و بیضایی مثال می‌آورَد. از پشت‌صحنه‌ی فیلم‌های خودش می‌گوید و همچون هزارتویی که سینما، ادبیات و زندگی را در معانی و احساس‌های گوناگونْ بندیِ خود کرده است، آن‌ها را به هم متصل می‌کند.
راجر لاک‌هرست در این تک‌نگاری فیلم را از دریچه ژانر و تحولاتی که این ژانر در سال‌های ساخته شدن فیلم در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد گذرانده است بررسی می‌کند. دوران احیای ژانر وحشت در کلان‌متن تاریخی آن در یک برهه از بحران فرهنگی. البته تمرکز بر معنا کردن فیلم بر بستر ژانر، باعث نمی‌شود که نویسنده به جزئیات سینمایی و بصری آن توجه نکند.
«میان آن‌ها» یک زندگی‌نگاره‌ی دوتکه‌ی بلند است که ریچارد فورد برای پدر و مادرش نوشته است. فورد تلاش کرده است آنچه از پارکر و ادنا، پدر و مادرش، به یاد می‌آورد بدون توجه دقیق به زمان‌ها و مکان‌ها و توالی حوادث بنویسد. ریچارد از بخش‌های خاکستری وجود خودش در برابر والدینش هم گفته است. تنها به تجلیل آن‌ها نپرداخته است. زندگی که پر است از احساسات متناقض! رابطه‌ی پدر و پسری که شکل نگرفت و رابطه با مادر که پر از عشق است و او آن لحظه‌ی آخر همه‌چیز را خراب می‌کند.
عکس دسته‌جمعی با پدرخوانده بیشتر از آن‌که یک تک‌نگاری سینمایی باشد، قطعه‌ای ادبی است و به یک جستار می‌مانَد. کتابِ صفی یزدانیان، متنی متمرکز درباره‌ی سه‌گانه‌ی کاپولا نیست. همان‌قدر که به پدرخوانده‌ها می‌پردازد، ردِ آن‌ها را در آثار اسکورسیزی می‌جوید. گاهی از وودی آلن به ونگ کار وای نقب می‌زند و جایی از کیارستمی و بیضایی مثال می‌آورَد. از پشت‌صحنه‌ی فیلم‌های خودش می‌گوید و همچون هزارتویی که سینما، ادبیات و زندگی را در معانی و احساس‌های گوناگونْ بندیِ خود کرده است، آن‌ها را به هم متصل می‌کند.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
