برچسب: تئوری هنر

«وجه اشتراک دیکتاتورها و هنرمندانِ آوانگارد افراطی‌گرایی‌شان بود، یا به تعبیری دیگر، یکپارچه‌خواهی‌شان. هر دو جریان مصمم به خلق از عدم بودند و در پی آن‌که بی‌اعتنا به آنچه هم‌اکنون وجود داشت اثری مطابق با معیارهای خودشان طراحی کنند. هر دو مشتاقانه به فراخوان اوژن پوتیه، که با سرود انترناسیونال مشهور شد، پاسخ دادند که «بساط گذشته را بروبیم» و برای انجامش هر دو روش مشابهی را به خدمت گرفتند، یعنی انقلاب.» کتاب حد و مرزهای هنر ترجمه دو مقاله از تودوروف با عناوین «هنرمندان و دیکتاتورها» و «هنر و اخلاق» است که کوشیده در آن‌ها روابط هنر با سیاست و اخلاق را مورد کنکاش قرار دهد.

توجه دادن ما به اموری که معمولاً ذهن به سراغ‌شان نمی‌رود و گشودن زاویه‌دیدهای بکر به روی جهان، ویژگی اصلی کتاب‌ها و مقاله‌های اومبرتو اکو است. اکو در کتاب تاریخ زشتی توضیح داده چطور زشتی هم مانند زیبایی، امری نسبی و تاریخی است. بسته به این که بشر در چه دوره‌ای از تاریخ خود می‌زیسته و بسته به این که انسان در چه فرهنگی تربیت شده و بار آمده، می‌تواند چیزی را زشت بداند که شاید برای دیگری ــ دیگری‌ای که در دوره تاریخی و فرهنگ دیگری می‌زیسته ــ زیبا باشد.

احساس سرگردانی در مواجهه با آثار هنری معاصر چیز عجیبی نیست. همه‌ی ما شاید این تجربه را داشته باشیم که در جمعی دوستانه نسبت به گپی ساده در مورد یک فیلم یا نمایش مبهوت مانده باشیم و نتوانیم تصمیم بگیریم که آیا واقعا از آن اثر خوشمان آمده یا نه. این کتاب قرار است برای کسانی که از هنر معاصر کلافه شده اند، اما در عین حال نمی‌توانند نسبت به این همه هیاهو بی‌تفاوت باشند، جواب‌هایی داشته باشد.

تئوری فیلم یا نظریه‌ی سینمایی رشته‌ای از مطالعات سینمایی است که به بنیادی‌ترین پرسش‌ها درباره‌ی چیستی سینما می‌پردازد: سینما چیست؟ آیا هنر است یا صرفاً وسیله‌ای است برای ثبت واقعیت؟ تصویر فوتوگرافیک چه خودویژگی‌هایی دارد که آن را از انواع دیگر تصویر مثل نقاشی متمایز می‌سازد؟ و خیلی سوالات دیگر. در این پرونده روبرت صافاریان منتقد و مترجم سینمایی هشت کتاب مهم در زمینه تئوری فیلم را که به فارسی هم ترجمه شده‌اند معرفی می‌کند

کتاب در قالب گفتگویی دونفره بین دیوید هاکنی نقاش (۱۹۳۸- ) و مارتین گیفورد (۱۹۵۲-) است. آن هم به شکلی بسیار سرگرم‌کننده و شوخ‌طبعانه که در عین حال سوالاتی اساسی درمورد ساختن تصویر، ماهیت آن و رابطه عکس با نقاشی مطرح می‌کند‫. مارتین گیفورد منتقد سرشناس هنر در مقابل تجربه و علمِ عملی دیوید هاکنی کاملا‫ً خلع سلاح و در موضعی برابر با اوست، نه مثل اکثر تفّوق‌های مناظراتیِ منتقدین بر هنرمندان‫. او خنثی و بدون به رخ کشیدن برتری‌هایش در زمینه تاریخ نقاشی در بحث با دیوید هاکنی شرکت کرده‫.