مولانا در دفتر اول مثنوی، بیتی دارد در تاکید بر اینکه تمجید بزرگان وقتی از قول اطرافیانشان شنیده شود، جذاب‌تر است تا از زبان خود آن شخص: “خوش‌تر آن باشد که سِر دلبران، گفته آید در حدیث دیگران.” مضمون این بیت مولانا را می‌توان مهمترین ویژگی کتاب «روسیه در خاورمیانه چه می‌خواهد؟» دانست.
رابین دیویدسون کاوشگر استرالیایی درباره ارزش تنهایی در عصر همه گیری کرونا سخن گفت. در عصر جدید و در کشورهای مدرن، روز به روز تعداد افرادی که با اختیار خود تنها زندگی کردن را انتخاب می‌کنند بیشتر می‌شود. این انتخاب در کشور ما هم با سرعت نسبی کمتری در حال رشد است.
“خیابان گاندی، ساعت پنج عصر” قصه نیست، جستار است. جستارش هم از نوع جستارهای معمول که خوانده‌ایم یا مجلات جستارنویسی به آن می‌پردازند نیست. یک کار پژوهشی و دسته بندی شده است. شبیه یک ارکستر موسیقی هماهنگ که با تعریف زمینه پژوهشی و ریزه کاری های تحلیلی به موقع می‌نوازد و هر سازش میداند کجا و چطور خودش را به زمینه کار وصل کند.
روز جهانی کودک در ایران روز خاصی است، روزی که معلوم نیست از کی و چگونه به روز کودک و فرزندان اختصاص پیدا کرده، اما بهانه‌ای است برای گفتن از کودکان، حقوقشان و توجه کردن به کم و کاستی‌های زندگی‌شان، هرچند مهم‌تر از این‌ها، کودکان آینده‌اند. ما از طریق کودکانمان در آینده حضور داریم. آنها یاد ما را به آینده می‌برند و رفتار امروز ما با آنان در ساختن آینده موثر است.
تا وقتی کتابها و خواننده‌ها هستند، نوشتن درباره‌ی کتابها هم ادامه دارد. کتابها یک بار متولد می‌شوند اما بارها و بارها برایشان جشن تولد گرفته می‌شود. هربار که یک مرورنویس برای کتابی جشن تولد می‌گیرد، گویی با نگاهی تازه به آن موجودِ خلق‌شده می‌نگرد و دوباره آن را می‌آفریند.
در ایران در ذیل برنامه‌های موسوم به «تعدیل ساختاری» که از اواخر دهه‌ی شصت شمسی اعمال می‌شد، سهم آموزش در تولید ناخالص داخلی کمتر و کمتر شده است. خصوصی شدن که در واقع در ایران چیزی جز کالایی شدن آموزش نبود و به کاهش تعهدات مالی و قانونی بیشتر و گسترده‌تر دولت در حوزه‌ی آموزش و زیرساخت‌های تحصیلی انجامید، مسیری برای شانه‌خالی کردن از تعهدات مربوط به «تحصیل رایگان» در نظر گرفته شد که به صراحت در ذیل اصل سی‌ام قانون اساسی تعریف شده بود.
حالا، در این لحظه‌ی هزار هزار آوار، نه از سینما عصرجدید نشانی هست، نه از آن تازه‌‌جوان سردرگم. شما هم سه روز است که رفته‌اید، به قتل رسیده‌اید و عنکبوتی سیاه در وجودم تارهایی از رنج می‌آفریند. من در این هنگامه فقدان فقط می‌توانم به یاد پناه ببرم. به یاد شما و به یاد هر آنچه به برکت‌تان در این سال‌ها روشناییم شد. من فراموش نمی‌کنم آقای مهرجویی، عالیجناب مهرجویی.
حیوانات بیشتر از اینکه متفاوت باشند به انسان نزدیک هستند. آنها در واقع مانند انسان متولد می‌شوند، تولیدمثل می‌کنند و می‌میرند، آنها مانند انسان‌ها زبان مخصوص به خود را دارند که به آنها امکان می‌دهد با یکدیگر و همچنین با انسان‌ها ارتباط برقرار کنند.مثلاً رنج یا شادی خود را بیان می‌کنند. بنابراین ناآگاهی از این شباهت‌ها تنها حالتی است که انسان برای انکار حیوانیت خود و توجیه ناشنوایی که در مواجهه با آسیب‌پذیری حیوانات از خود نشان می‌دهد، نوع دیگر آسیب‌پذیری است.
این تلقی که هنرمند اگر سرش به تنش بیرزد نباید حالش خوب باشد و باید با پوچی و مرگ و نیستی پیوندی نزدیک داشته باشد از کجا آمده؟ هدایت خودش را کشت؛ اما گلستان، گلشیری، ساعدی، صادقی، آل احمد، شاملو و خیلی از نویسنده‌های درجه یک دیگر خودشان را نکشتند؛ بله، بسیاری‌شان به دلیل اعتیاد به الکل یا مخدر به مرگی زودرس مُردند؛ اما اعتیادشان ربطی به نویسنده بودنشان نداشت؛ به نویسنده‌ی خوب یا بد بودنشان و به اینکه بیشتر از بقیه‌ی آدم‌های دنیا می‌فهمیده‌‌اند هم ربطی نداشت.
«پیرمردی سالخورده با بال های فراخ» و با عنوان فرعی «قصه‌ای برای کودکان» داستان کوتاهی از نویسنده کلمبیایی گابریل گارسیا مارکز است. این داستان در سال 1968 نوشته و سال 1968 در مجله Casa de las Américas منتشر شد. ماجرای داستان حال و روز پیرمردی با بال های فراخ است که در شبی طوفانی در حیاط خلوت یک خانواده ظاهر می‌شود و در ادامه، واکنش آنها و باقی مردم شهر به او مسیر داستان را پیش می‌راند. این داستان در ژانر رئالیسم جادویی نوشته شده است.
مولانا در دفتر اول مثنوی، بیتی دارد در تاکید بر اینکه تمجید بزرگان وقتی از قول اطرافیانشان شنیده شود، جذاب‌تر است تا از زبان خود آن شخص: “خوش‌تر آن باشد که سِر دلبران، گفته آید در حدیث دیگران.” مضمون این بیت مولانا را می‌توان مهمترین ویژگی کتاب «روسیه در خاورمیانه چه می‌خواهد؟» دانست.
رابین دیویدسون کاوشگر استرالیایی درباره ارزش تنهایی در عصر همه گیری کرونا سخن گفت. در عصر جدید و در کشورهای مدرن، روز به روز تعداد افرادی که با اختیار خود تنها زندگی کردن را انتخاب می‌کنند بیشتر می‌شود. این انتخاب در کشور ما هم با سرعت نسبی کمتری در حال رشد است.
“خیابان گاندی، ساعت پنج عصر” قصه نیست، جستار است. جستارش هم از نوع جستارهای معمول که خوانده‌ایم یا مجلات جستارنویسی به آن می‌پردازند نیست. یک کار پژوهشی و دسته بندی شده است. شبیه یک ارکستر موسیقی هماهنگ که با تعریف زمینه پژوهشی و ریزه کاری های تحلیلی به موقع می‌نوازد و هر سازش میداند کجا و چطور خودش را به زمینه کار وصل کند.
روز جهانی کودک در ایران روز خاصی است، روزی که معلوم نیست از کی و چگونه به روز کودک و فرزندان اختصاص پیدا کرده، اما بهانه‌ای است برای گفتن از کودکان، حقوقشان و توجه کردن به کم و کاستی‌های زندگی‌شان، هرچند مهم‌تر از این‌ها، کودکان آینده‌اند. ما از طریق کودکانمان در آینده حضور داریم. آنها یاد ما را به آینده می‌برند و رفتار امروز ما با آنان در ساختن آینده موثر است.
تا وقتی کتابها و خواننده‌ها هستند، نوشتن درباره‌ی کتابها هم ادامه دارد. کتابها یک بار متولد می‌شوند اما بارها و بارها برایشان جشن تولد گرفته می‌شود. هربار که یک مرورنویس برای کتابی جشن تولد می‌گیرد، گویی با نگاهی تازه به آن موجودِ خلق‌شده می‌نگرد و دوباره آن را می‌آفریند.
در ایران در ذیل برنامه‌های موسوم به «تعدیل ساختاری» که از اواخر دهه‌ی شصت شمسی اعمال می‌شد، سهم آموزش در تولید ناخالص داخلی کمتر و کمتر شده است. خصوصی شدن که در واقع در ایران چیزی جز کالایی شدن آموزش نبود و به کاهش تعهدات مالی و قانونی بیشتر و گسترده‌تر دولت در حوزه‌ی آموزش و زیرساخت‌های تحصیلی انجامید، مسیری برای شانه‌خالی کردن از تعهدات مربوط به «تحصیل رایگان» در نظر گرفته شد که به صراحت در ذیل اصل سی‌ام قانون اساسی تعریف شده بود.
حالا، در این لحظه‌ی هزار هزار آوار، نه از سینما عصرجدید نشانی هست، نه از آن تازه‌‌جوان سردرگم. شما هم سه روز است که رفته‌اید، به قتل رسیده‌اید و عنکبوتی سیاه در وجودم تارهایی از رنج می‌آفریند. من در این هنگامه فقدان فقط می‌توانم به یاد پناه ببرم. به یاد شما و به یاد هر آنچه به برکت‌تان در این سال‌ها روشناییم شد. من فراموش نمی‌کنم آقای مهرجویی، عالیجناب مهرجویی.
حیوانات بیشتر از اینکه متفاوت باشند به انسان نزدیک هستند. آنها در واقع مانند انسان متولد می‌شوند، تولیدمثل می‌کنند و می‌میرند، آنها مانند انسان‌ها زبان مخصوص به خود را دارند که به آنها امکان می‌دهد با یکدیگر و همچنین با انسان‌ها ارتباط برقرار کنند.مثلاً رنج یا شادی خود را بیان می‌کنند. بنابراین ناآگاهی از این شباهت‌ها تنها حالتی است که انسان برای انکار حیوانیت خود و توجیه ناشنوایی که در مواجهه با آسیب‌پذیری حیوانات از خود نشان می‌دهد، نوع دیگر آسیب‌پذیری است.
این تلقی که هنرمند اگر سرش به تنش بیرزد نباید حالش خوب باشد و باید با پوچی و مرگ و نیستی پیوندی نزدیک داشته باشد از کجا آمده؟ هدایت خودش را کشت؛ اما گلستان، گلشیری، ساعدی، صادقی، آل احمد، شاملو و خیلی از نویسنده‌های درجه یک دیگر خودشان را نکشتند؛ بله، بسیاری‌شان به دلیل اعتیاد به الکل یا مخدر به مرگی زودرس مُردند؛ اما اعتیادشان ربطی به نویسنده بودنشان نداشت؛ به نویسنده‌ی خوب یا بد بودنشان و به اینکه بیشتر از بقیه‌ی آدم‌های دنیا می‌فهمیده‌‌اند هم ربطی نداشت.
«پیرمردی سالخورده با بال های فراخ» و با عنوان فرعی «قصه‌ای برای کودکان» داستان کوتاهی از نویسنده کلمبیایی گابریل گارسیا مارکز است. این داستان در سال 1968 نوشته و سال 1968 در مجله Casa de las Américas منتشر شد. ماجرای داستان حال و روز پیرمردی با بال های فراخ است که در شبی طوفانی در حیاط خلوت یک خانواده ظاهر می‌شود و در ادامه، واکنش آنها و باقی مردم شهر به او مسیر داستان را پیش می‌راند. این داستان در ژانر رئالیسم جادویی نوشته شده است.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
