برچسب: انتخاب سردبیر

حمیدرضا صدر لحظه‌ها را به غنیمت می‌بُرد و آن‌ها را بسط می‌داد و فکر می‌کنم راجع به همه چیز همین‌طور می‌اندیشید. نگرشش به هستی و بودن هم همین‌گونه بود. امروز هستی و فردا نه!… شاید برای همین این‌همه ساده بود و همان‌گونه که در واپسین اثرش اشاره کردیم، می‌نویسد که به خود بی‌اعتناست. راوی دَم بود و با دیگران در خوشی این دم‌های گذرنده سهیم می‌شد. کتاب از قیطریه تا اورنج‌‌کانتی هم مملو از چنین آناتی است.

آلبرکاموی فیلسوف؛ پس از بردن جایزه نوبل برای تشکر ابتدا به مادرش و سپس به آموزگار دوران دبستانش فکر کرد. ‌کامو یک نامه‌ی قدردانی به معلمش لویی ژرمن نوشت. بنابر نامه‌های (ثبت شده در Note), این آموزگار کسی است که استعداد آلبرکاموی جوان را پرورش داد و او را به راهی هدایت کرد که سرانجام توانست شاهد مقالات و رمان‌های پرافتخار و شایسته‌ی جوایز او باشد.

نشریه گاردین بعد از اعلام عبدالرزاق گورنه به عنوان برنده نوبل ادبیات سال 2021 گفت‌وگویی با او انجام داده است. رمان‌های عبدالرزاق گورنه درباره‌ی تبعید و رنجِ از دست دادن هستند. جالب است بدانید که تا پیش از اعلام نامش توسط کمیته‌ی نوبل، منتقدان استقبال متوسطی از آثارش داشتند. اما حالا، عبدالرزاق گورنه دومین مرد مشهور زنگبار است و 840 هزار پوند هم از گذشته ثروتمند‌تر! او یازدهم اکتبر درباره‌ی نژادپرستی، اتوبوس‌های بریتانیایی و پریتی پتل وزیر کشور بریتانیا با خبرنگار گاردین سخن گفته است.

علیه تفسیر همه‌اش کلنجار رفتن سوزان سانتاگ است با یکی از بنیادی‌ترین پرسش‌های نقد هنر که رابطه‌ی فرم و محتوا باشد. به نظر موضوعی کهنه و تکراری، اما کماکان حل‌نشده: اصلاً «محتوایی» هست یا اصلاً فرم و محتوا دو چیز جدا هستند که حالا ما می‌خواهیم رابطه‌شان را بفهمیم؟ سونتاگ دست‌کم در مقطعی که این کتاب را در سی‌وچندسالگی می‌نوشته (دهه 60 میلادی)، سخت شاکی و کلافه بوده است از تقلیل اثر هنری به محتوایش، به ندیدن وجه زیبایی‌شناختی آثار هنری، و از تفسیرهای تئوری‌محور گل‌درشت.

می‌گویند گلشیری نسخه اولیه شازده احتجاب را در چند دفتر چهل برگ نوشته بود. کسی آن دفترها را دیده یا هنوز هستند؟ شاید دیدن نسخه اولیه نکاتی را برای ما مشخص می‌کرد. مثل تغییراتی که گلشیری بعد از خواندن اولین نسخه داستان در جمع دوستانش بر آن اعمال کرده بود. احمد اخوت در این مقاله از کتاب «تا روشنایی بنویس» تصور می‌کند با پیدا کردن این دفترچه‌ها چه چیزهایی می‌شد از داستان و از نویسنده فهمید.

حدود 12 سال است که یک باشگاه کتاب‌خوانی را جمعی از زنان ارمنی تشکیل داده و ادامه می‌دهند. مدتی پیش تعداد کتاب‌های خوانده‌شده در این باشگاه یا به قول خودشان بوک کلاب به 100 کتاب رسید. به همین مناسبت یادداشتی نوشته‌اند و برای وینش ارسال کردند. آلوارت طروسیان یکی از اعضای این باشگاه کتاب‌خوانی است و در این یادداشت دلایل کتاب خواندن‌شان را تشریح می‌کند. «راستی به تازگی فهمیدیم یک کتاب در فهرست‌مان جاانداخته بودیم و در واقع این سالگرد 101مین کتاب خوانده‌شده ماست. چه بهتر! به‌جای ۱۰۰ که نشان پایان است ۱۰۱ که نشان شروع یک دوره جدید است را جشن می‌گیریم. پس پیش به سوی شروع یک دوره جدید کتابخوانی!»

شاعر و نویسنده و روزنامه‌نگاری که در آلبانی به دنیا آمد. فقیرترین کشور اروپایی که زیرسلطه انور خوجه یک حکومت کمونیستی را تجربه می‌کرد اما حتی از بلوک شرق هم منفک شده بود. در اوایل دهه‌ی 1990 میلادی، به خاطر فشارهای رژیم انور خوجه، مجبور به ترک وطن شد. در فرانسه پناهندگی سیاسی گرفت، به عضویت دائم فرهنگستان فرانسه درآمد و کمی بعد، نشان لژیون دونور گرفت. او، نخستین برنده‌ی جایزه‌ی من‌بوکر بین‌المللی نیز هست: اسماعیل کاداره! اما او واقعاً کیست؟

گفتگویی با سوسن تسلیمی درباره زندگی حرفه‌ای یکه و منحصر به فرد او. کتاب، از سرخوشی‌های آغازین او هنگام ورود به عرصه‌ی تآتر و سینما شروع می‌کند، به ترس‌ها، تردیدها و تهدیدهایش در دوران پس از دگرگونی نقب می‌زند و دست‌آخر به دشواری‌های زندگی‌اش در جغرافیایی بیگانه اشاره می‌کند. لایه‌ی مهم کتاب، خاصه برای پی‌گیران دانش بازیگری، بخش‌های مربوط به کار کردن سوسن تسلیمی با آربی آوانسیان و بهرام بیضایی است. آوانسیان بداهه‌پرداز بود؛ درست برخلاف بیضایی که همه‌چیز را پیش از شروع کار می‌دانست و هرچند جنبه‌های روانشناسانه‌ی نقش را توضیح می‌داد، ابداً به وجوه حسّانی کاراکتر کاری نداشت.

شازده احتجاب رمانی است سراسر پر از تصاویر واقعی و خیالی. شخصیت‌هایی که انگار در خیال و واقعیت غوطه‌ورند و ذهن را برای به تصویر کشیدن آن وسوسه می‌کنند. تصویرهایی که مانند داستان هم واقعی هستند و هم خیالی.