راوی هر پنج داستان کوتاه مجموعه شبانه‌ها (آوازخوان، چه بارانی باشد چه آفتابی، تپه‌های مالورن، شبانه و نوازندگان ویلون سل) اول شخص است و به نظر می‌رسد نویسنده در پی ایجاد احساس همدلی با خواننده است. هر پنج راوی نوازندگان ساز هستند که عمدتاً به جایگاه موفقیت‌آمیزی در موسیقی نرسیده‌اند و به‌نوعی در شهر و دیارشان شکست را تجربه کرده‌اند و اگرچه در جایگاهی که هستند مأیوس از پیشرفت و رسیدن به موقعیتی بهترند اما عشق‌شان به موسیقی را حفظ کرده‌اند و در خلوت خویش به آن مشغول‌اند.
اگر جزو طرفداران پروپاقرص موراکامی باشید و زندگی شخصی او را همچون آثارش مطالعه کرده باشید خواهید فهمید موراکامی در «جنوب مرز غرب خورشید» بیش از هر زمان به احوالات شخصی خود بازگشته و در جای جای داستان خودِ موراکامی را در داستان خواهید دید. از همان ابتدا که شخصیت اصلی تک فرزند معرفی می‌شود تا آن‌جا که وقتی با خانواده‌ای پولدار وصلت می‌کند تصمیم می‌گیرد یک کافه رستوران باز کند و در آن اجرای زنده جاز داشته باشد. داستان گویا برای موراکامی ادامه فتوحاتی است که در زندگی واقعی نتوانسته به آن‌ها دست یابد.
اگر می‌خواهید خواندن مانگا را آغاز کنید اما نمی‌دانید از کجا باید شروع کرد می‌توانید از لیستی که برایتان آماده کرده‌ایم استفاده کنید. در متن پیش رو پنج مجموعه مانگای پرفروش تمام دوران‌ها را به اختصار معرفی کرده‌ایم؛ با این امید که شاید مانگای مورد علاقه‌‌ی شما در میان این پنج نام باشد؛ شاید هم سرنخی برای پیدا کردن مانگای محبوب‌تان به دست بیاورید.
ممکن است در نگاه اول برای توصیف این کتاب از ترکیب‌های مثل اورویلین یا کافکایی استفاده کنید. پلیس حافظه شاید مضامین مشابهی با شاهکارهایی مثل ۱۹۸۴ جورج اورول، فارنهایت ۴۵۱ ری بردبری و حتی صد سال تنهایی مارکز داشته باشد اما خیالتان راحت باشد که نه تقلیدی صرف از آنهاست و نه قابل مقایسه با هیچ‌کدام از این آثار. اشتیاق به نوشتن رمان پس از خواندن خاطرات آن فرانک در یوکو اوگاوا شعله‌ور شده است. او می‌گوید ریشه‌های پلیس حافظه در دفترچه‌ی خاطرات دخترکی استوار است که وجود خود را در نوشتن خلاصه کرده بود. نوشتن، علیه فراموشی.
مصاحبه زیر بخشی از گفتگویی است که دبورا تریسمن در فستیوال نیویورکر در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۸ با هاروکی موراکامی داشته است و در فوریه ۲۰۱۹ در نیویورکر به چاپ رسیده است. موراکامی همیشه از جذاب‌ترین سوژه‌ها برای مصاحبه‌کنندگان بوده است. کسی که اعتقاد دارد اگر نویسنده برنامه‌ای از پیش داشته باشد و پایان داستانش را بداند نوشتن رمان دیگر جذاب نیست. یا معتقد است هرچقدر که در زندگی عادی آدمی معمولی است، موقع نوشتن خاص یا حداقل عجیب است. در مورد هاروکی موراکامی، «آقای خاص» حوزه داستان‌نویسی، نظرات متناقضی وجود دارد اما حداقل همه درمورد عجیب بودن او متفق‌القولند!
نفر اول مسابقه‌ی نقد و معرفی کتاب وینش درباره‌ی کتاب «سوکوروتازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» نوشته است. کتاب را امیرمهدی حقیقت ترجمه کرده و نشر چشمه در سال ۱۳۹۳ چاپ دوم آن را بیرون داده در حال حاضر «سوکوروتازاکی بی‌رنگ…» به چاپ سیزدهم رسیده و از آن چند ترجمه‌ی دیگر هم وجود دارد. در زیر می‌توانید متن خانم «باهره حاج‌سیدبروجردی» را درباره‌ی این کتاب بخوانید.
آنچه که در فارسی به نام هایکو می‌شناسیم چه نسبتی با هایکوهای ژاپنی دارد؟ چه قالب‌های شعری دیگری را می‌شود با هایکو مقایسه کرد؟ شعر هایکو به شکلی که امروز فراگیر شده و هرکسی را به تولید و نوشتنش دعوت می‌کند ممکن است ما را به یاد مقاله‌ی دکتر شفیعی‌کدکنی درباره‌ی «شعر جدولی» بیاندازد؛ سرگرم شدن با کلمات و بازی با چینش‌های تصادفی که از هایکوهای سرشار از خلوت و تأمل ژاپنی دور و دورتر می‌شوند.
در فداکاری مظنون ایکس مسأله بر سر گره‌‌گشایی یک قتل همپای حل یک مسألهی قدیمی ریاضی است. کیگو هیگاشینو، از مهمترین جنایینویسان ادبیات ژاپن در این کتاب ماجرای زنی را نوشته که به کمک همسایه‌ی ریاضی‌دانش می‌خواهد بر روی ماجرای قتل همسرش سرپوش بگذارد. داستانی که در آن خواننده مثل یک توپ پینگ پونگ بین کاشف حقیقت و طراح قتل دائماً رفت و آمد می‌کند.
از موراکامی انتظار نوشته‌های کودکانه نداریم و او با نوشتن این کتاب انگار می‌خواهد بگوید که اگر بزرگسالان هم از خواندن این قصه لذت می‌برند پس شاید رمان‌ها و قصه‌های کوتاهی که مخصوص بزرگسالان نوشته می‌شوند هم در عمق خود افسانه‌سرایی‌هایی بیش نیستند.
راوی هر پنج داستان کوتاه مجموعه شبانه‌ها (آوازخوان، چه بارانی باشد چه آفتابی، تپه‌های مالورن، شبانه و نوازندگان ویلون سل) اول شخص است و به نظر می‌رسد نویسنده در پی ایجاد احساس همدلی با خواننده است. هر پنج راوی نوازندگان ساز هستند که عمدتاً به جایگاه موفقیت‌آمیزی در موسیقی نرسیده‌اند و به‌نوعی در شهر و دیارشان شکست را تجربه کرده‌اند و اگرچه در جایگاهی که هستند مأیوس از پیشرفت و رسیدن به موقعیتی بهترند اما عشق‌شان به موسیقی را حفظ کرده‌اند و در خلوت خویش به آن مشغول‌اند.
اگر جزو طرفداران پروپاقرص موراکامی باشید و زندگی شخصی او را همچون آثارش مطالعه کرده باشید خواهید فهمید موراکامی در «جنوب مرز غرب خورشید» بیش از هر زمان به احوالات شخصی خود بازگشته و در جای جای داستان خودِ موراکامی را در داستان خواهید دید. از همان ابتدا که شخصیت اصلی تک فرزند معرفی می‌شود تا آن‌جا که وقتی با خانواده‌ای پولدار وصلت می‌کند تصمیم می‌گیرد یک کافه رستوران باز کند و در آن اجرای زنده جاز داشته باشد. داستان گویا برای موراکامی ادامه فتوحاتی است که در زندگی واقعی نتوانسته به آن‌ها دست یابد.
اگر می‌خواهید خواندن مانگا را آغاز کنید اما نمی‌دانید از کجا باید شروع کرد می‌توانید از لیستی که برایتان آماده کرده‌ایم استفاده کنید. در متن پیش رو پنج مجموعه مانگای پرفروش تمام دوران‌ها را به اختصار معرفی کرده‌ایم؛ با این امید که شاید مانگای مورد علاقه‌‌ی شما در میان این پنج نام باشد؛ شاید هم سرنخی برای پیدا کردن مانگای محبوب‌تان به دست بیاورید.
ممکن است در نگاه اول برای توصیف این کتاب از ترکیب‌های مثل اورویلین یا کافکایی استفاده کنید. پلیس حافظه شاید مضامین مشابهی با شاهکارهایی مثل ۱۹۸۴ جورج اورول، فارنهایت ۴۵۱ ری بردبری و حتی صد سال تنهایی مارکز داشته باشد اما خیالتان راحت باشد که نه تقلیدی صرف از آنهاست و نه قابل مقایسه با هیچ‌کدام از این آثار. اشتیاق به نوشتن رمان پس از خواندن خاطرات آن فرانک در یوکو اوگاوا شعله‌ور شده است. او می‌گوید ریشه‌های پلیس حافظه در دفترچه‌ی خاطرات دخترکی استوار است که وجود خود را در نوشتن خلاصه کرده بود. نوشتن، علیه فراموشی.
مصاحبه زیر بخشی از گفتگویی است که دبورا تریسمن در فستیوال نیویورکر در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۸ با هاروکی موراکامی داشته است و در فوریه ۲۰۱۹ در نیویورکر به چاپ رسیده است. موراکامی همیشه از جذاب‌ترین سوژه‌ها برای مصاحبه‌کنندگان بوده است. کسی که اعتقاد دارد اگر نویسنده برنامه‌ای از پیش داشته باشد و پایان داستانش را بداند نوشتن رمان دیگر جذاب نیست. یا معتقد است هرچقدر که در زندگی عادی آدمی معمولی است، موقع نوشتن خاص یا حداقل عجیب است. در مورد هاروکی موراکامی، «آقای خاص» حوزه داستان‌نویسی، نظرات متناقضی وجود دارد اما حداقل همه درمورد عجیب بودن او متفق‌القولند!
نفر اول مسابقه‌ی نقد و معرفی کتاب وینش درباره‌ی کتاب «سوکوروتازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» نوشته است. کتاب را امیرمهدی حقیقت ترجمه کرده و نشر چشمه در سال ۱۳۹۳ چاپ دوم آن را بیرون داده در حال حاضر «سوکوروتازاکی بی‌رنگ…» به چاپ سیزدهم رسیده و از آن چند ترجمه‌ی دیگر هم وجود دارد. در زیر می‌توانید متن خانم «باهره حاج‌سیدبروجردی» را درباره‌ی این کتاب بخوانید.
آنچه که در فارسی به نام هایکو می‌شناسیم چه نسبتی با هایکوهای ژاپنی دارد؟ چه قالب‌های شعری دیگری را می‌شود با هایکو مقایسه کرد؟ شعر هایکو به شکلی که امروز فراگیر شده و هرکسی را به تولید و نوشتنش دعوت می‌کند ممکن است ما را به یاد مقاله‌ی دکتر شفیعی‌کدکنی درباره‌ی «شعر جدولی» بیاندازد؛ سرگرم شدن با کلمات و بازی با چینش‌های تصادفی که از هایکوهای سرشار از خلوت و تأمل ژاپنی دور و دورتر می‌شوند.
در فداکاری مظنون ایکس مسأله بر سر گره‌‌گشایی یک قتل همپای حل یک مسألهی قدیمی ریاضی است. کیگو هیگاشینو، از مهمترین جنایینویسان ادبیات ژاپن در این کتاب ماجرای زنی را نوشته که به کمک همسایه‌ی ریاضی‌دانش می‌خواهد بر روی ماجرای قتل همسرش سرپوش بگذارد. داستانی که در آن خواننده مثل یک توپ پینگ پونگ بین کاشف حقیقت و طراح قتل دائماً رفت و آمد می‌کند.
از موراکامی انتظار نوشته‌های کودکانه نداریم و او با نوشتن این کتاب انگار می‌خواهد بگوید که اگر بزرگسالان هم از خواندن این قصه لذت می‌برند پس شاید رمان‌ها و قصه‌های کوتاهی که مخصوص بزرگسالان نوشته می‌شوند هم در عمق خود افسانه‌سرایی‌هایی بیش نیستند.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
