اگر اجرای این نمایشنامه را روی صحنه تجسم کنیم، تماشای شخصیت‌هایی که دست و پا و کله و بدن ندارند و فقط لباس هستند برای گروه سنی کودک و احتمالا نوجوان جذاب خواهد بود. در بعضی از بخش‌ها همراه شدن دیالوگ‌ها با شعر و گاهی حرکات موزون لباس‌ها می‌تواند برای مخاطبان سرگرم‌کننده باشد. نویسنده به سراغ مساله‌ی اجتماعی بزهکاری کودکان و نوجوانان رفته که ممکن است کمتر به آن توجه شود و سعی کرده یک بعدی به داستان نگاه نکند.
شوخی، خشونت و اندوه. این‌ها سه عنصری هستند که در نمایشنامه‌های مارتین مک‌دونا تکرار می‌شوند. بعضی منتقدان در توصیف نمایش‌های او از «یک سطل خون» صحبت می‌کنند که روی صحنه پاشیده می‌شود؛ هرچند خیلی مواقع باعث خنده است. نمایشنامه‌های او در عین طنزآمیز بودن اندوه‌ناک هم هستند و تقریبا همگی گستاخانه و پرده‌درانه و درحال تمسخر بعضی ارزش‌های کاملاً پذیرفته‌شده‌ی دوران. بعضی از منتقدانش هم اعتقاد دارند که مک‌دونا همین فضای متفاوت را به یک کلیشه‌ی دیگر تبدیل کرده است و در هر اثر همان را تکرار می‌کند. با این حال مک‌دونا در تئاتر معاصر نامی مهم است. طرفداران زیاد خودش را دارد و البته مخالفینی هم دارد.
ملکه زیبایی لی‌نِین که سال ۱۹۹۶ نوشته شد، نمایشنامه‌ای از سه‌گانه لی‌نین مارتین مک‌دونا و نخستین موفقیت بزرگ او در تئاتر بریتانیاست. نمایشنامه روایتِ زندگی سه نسل است. سه نسل از آدم‌هایی که هر کدام دیدگاه خود را نسبت به زندگی در ایرلند دارند. مورین دختر چهل ساله‌ای است که با عشق مواجه شده و می‌خواهد از ایرلندِ ساکن و راکد برود اما بدون او چه کسی از مادر مواظبت کند؟ بعد از این همه سال مک‌دونا هنوز این نمایشنامه را بهترین کار خودش می‌داند: «ملکه زیبایی لی‌نین تا ابد اثر محبوب من خواهد ماند. وقتی درست اجرا شود غمی در انتهای آن وجود دارد که من عاشقش هستم.»
بازنمایی بی‌پروای خشونت، نقد صریح سیاست و تآتر شقاوت این‌بار با استفاده از حضور نویسنده‌ی خوش‌نام دانمارکیِ ادبیات کودکان. مارتین مک دونا این یاغیِ بریتانیایی چه خیالی در سر دارد؟
برای مک‌دونا انگار که هیچ محدودیتی وجود ندارد. او صدایش را از چارلز دیکنز، که زمانی از به‌کارگیری کودکان در معادن شِکوه کرده بود، هم بلندتر می‌کند. در یک نمایشنامه خیلی خیلی خیلی سیاه!
نمایشنامه‌ی «فعل» نوشته محمدرضایی‌راد سرشار از کنایه و استعاره است. در برهوت تبدار ادبیات نمایشی فارسی، «فعل» ـ که وامدار عبّاس نعلبندیان و «داستان‌هایی از بارشِ مهر و مرگ» اوست ـ همچون چشمه‌ای دیریابْ جوشنده است؛ موجز، جدّی و سرشار از جنونی دراماتیک است و انفعال را پس می‌زند.
اگر اجرای این نمایشنامه را روی صحنه تجسم کنیم، تماشای شخصیت‌هایی که دست و پا و کله و بدن ندارند و فقط لباس هستند برای گروه سنی کودک و احتمالا نوجوان جذاب خواهد بود. در بعضی از بخش‌ها همراه شدن دیالوگ‌ها با شعر و گاهی حرکات موزون لباس‌ها می‌تواند برای مخاطبان سرگرم‌کننده باشد. نویسنده به سراغ مساله‌ی اجتماعی بزهکاری کودکان و نوجوانان رفته که ممکن است کمتر به آن توجه شود و سعی کرده یک بعدی به داستان نگاه نکند.
شوخی، خشونت و اندوه. این‌ها سه عنصری هستند که در نمایشنامه‌های مارتین مک‌دونا تکرار می‌شوند. بعضی منتقدان در توصیف نمایش‌های او از «یک سطل خون» صحبت می‌کنند که روی صحنه پاشیده می‌شود؛ هرچند خیلی مواقع باعث خنده است. نمایشنامه‌های او در عین طنزآمیز بودن اندوه‌ناک هم هستند و تقریبا همگی گستاخانه و پرده‌درانه و درحال تمسخر بعضی ارزش‌های کاملاً پذیرفته‌شده‌ی دوران. بعضی از منتقدانش هم اعتقاد دارند که مک‌دونا همین فضای متفاوت را به یک کلیشه‌ی دیگر تبدیل کرده است و در هر اثر همان را تکرار می‌کند. با این حال مک‌دونا در تئاتر معاصر نامی مهم است. طرفداران زیاد خودش را دارد و البته مخالفینی هم دارد.
ملکه زیبایی لی‌نِین که سال ۱۹۹۶ نوشته شد، نمایشنامه‌ای از سه‌گانه لی‌نین مارتین مک‌دونا و نخستین موفقیت بزرگ او در تئاتر بریتانیاست. نمایشنامه روایتِ زندگی سه نسل است. سه نسل از آدم‌هایی که هر کدام دیدگاه خود را نسبت به زندگی در ایرلند دارند. مورین دختر چهل ساله‌ای است که با عشق مواجه شده و می‌خواهد از ایرلندِ ساکن و راکد برود اما بدون او چه کسی از مادر مواظبت کند؟ بعد از این همه سال مک‌دونا هنوز این نمایشنامه را بهترین کار خودش می‌داند: «ملکه زیبایی لی‌نین تا ابد اثر محبوب من خواهد ماند. وقتی درست اجرا شود غمی در انتهای آن وجود دارد که من عاشقش هستم.»
بازنمایی بی‌پروای خشونت، نقد صریح سیاست و تآتر شقاوت این‌بار با استفاده از حضور نویسنده‌ی خوش‌نام دانمارکیِ ادبیات کودکان. مارتین مک دونا این یاغیِ بریتانیایی چه خیالی در سر دارد؟
برای مک‌دونا انگار که هیچ محدودیتی وجود ندارد. او صدایش را از چارلز دیکنز، که زمانی از به‌کارگیری کودکان در معادن شِکوه کرده بود، هم بلندتر می‌کند. در یک نمایشنامه خیلی خیلی خیلی سیاه!
نمایشنامه‌ی «فعل» نوشته محمدرضایی‌راد سرشار از کنایه و استعاره است. در برهوت تبدار ادبیات نمایشی فارسی، «فعل» ـ که وامدار عبّاس نعلبندیان و «داستان‌هایی از بارشِ مهر و مرگ» اوست ـ همچون چشمه‌ای دیریابْ جوشنده است؛ موجز، جدّی و سرشار از جنونی دراماتیک است و انفعال را پس می‌زند.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
