برچسب: ادبیات ایران

یکی دیگر از نکات خوب کتاب اسم شخصیت‌های داستان است که بیشتر ریشه‌ی ایرانی و فارسی دارند و فضای داستان حال و هوای ایرانی و شرقی دارد که باعث می‌شود نوجوان درهنگام خواندن کتاب به فضایی مهیج و در عین حال ایرانی و ملی وارد شود. تا هنگامی که داستان به پایان نرسیده نمی‌توانید سرانجام آن را حدس بزنید و تا پایان ماجراهایی برای کشف کردن وجود دارند. این یادداشت را محمدحسین مقدم از مخاطبان نوجوان سایت وینش نوشته است.

پیکر منصور اوجی دوشنبه 20 اردیبهشت ماه در خاک شهرش شیراز در خاک سرد آرام گرفت. پایانی بر زندگی هشتادوچهارساله‌ی شاعر.
اوجی تمام تلاش خود را کرد تا شبیه خودش باشد، شبیه زندگی‌اش و شبیه تنهایی‌اش، شبیه آن‌چه می‌اندیشد و آن‌طور که نفس می‌کشد؛ و باید اعتراف کرد که چنین هم بود، خوب یا بد، زشت یا زیبا. همان‌طور که خودش نیز در مصاحبه‌ای گفته بود که می‌خواهد اثر انگشت خودش را داشته باشد.

اگر نخواهیم داستان‌های دیگر مندنی‌پور را در این نوشته دخالت بدهیم، به گواهِ همین مجموعه داستانِ هفت ناخدا، او برای زیباییِ «زبان» می‌کوشد. و اگر بپذیریم که «زبان» خانه‌‌ای است که هر انسانی در آن سکنی دارد و هویتِ خود را از آن می‌گیرد، درمی‌یابیم که هدفی جز کشفِ معنایِ هستی از خلقِ این «زیبایی» در بین نبوده است.
مجموعه‌ی هفت ناخدا با این جملات به پایان می‌رسد: «در همه‌ی این سال‌ها نوشته‌ام، و مدام هم که بی‌خانه‌تر شده‌ام، نوشته‌ام … تا فقط گندمزارِ کوچکِ خودم را با کلماتِ خودم در پاییزِ خودم به درو برسانم.» (ص: 135)