مردی که در ابتدای داستان گویا برای چک کردن یک ضربه به سرش به ملاقات پزشک آمده است ناگهان وارد فضایی وهم انگیز میشود. او در گذر از ساختمانی با افرادی عجیب برخورد میکند و به نظر میرسد که کم کم دچار نوعی فراموشی میشود. او بعدتر در میان شهری است که همه آشناست و هم غریبه.
علیرضا ایرانمهر نویسنده و منتقد ادبی است. اولین مجموعه داستان او با نام «بریم خوشگذرونی» توسط انتشارات روشنگران در سال ۱۳۸۴ چاپ شد و بعد از آن کتابهای «ابر صورتی»، «فریدون پسر فرانک» و «بارون ساز» را منتشر کرد. ایرانمهر علاوه بر داستاننویسی در زمینه ترجمه و فیلمنامهنویسی هم فعالیت میکند و داور مسابقههای مختلف داستاننویسی هم بوده است.
ج را نویسنده از غزلی از حافظ به عاریت گرفته است: «درخم زلف تو آن خال سیه دانی چیست / نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست». «ج» داستان دست راستیها یعنی پدر و پسر و دست چپیها یعنی دختر و مادر است. برف نقشی اساسی در داستان بازی میکند. داستانی خانوادگی که از ایستگاهی برف زده شروع و به خانهای با سگ سیاه ختم میشود. اما شخصیتها در ذهن مخاطب شکل نمیگیرند و تنها عکسی زیبا از بارش برف در ذهن میماند. زیباترین جای کتاب همان عکس روی جلد است، به آن بیشتر نگاه کنید.
محال ممکن
قصهها و افسانهها در فرهنگ هر ملتی کاربردی چند وجهی دارند. در ایران نیز تلاش بزرگانی چون هدایت، محجوب، فضل الله مهتدی، سید احمد وکیلیان، شاملو، انجوی شیرازی و غیره باعث شده تا هم مجموعهای خواندنی از قصهها برایمان فراهم شود و هم بخشی از میراث فرهنگی ما که نشان دهنده هویت و جهان بینی ماست حفظ شود.
در این پرونده تلاش کردیم تا با معرفی تعدادی از آثار شاخص در این زمینه فرصتی برای توجه به قصههای ایرانی و خوانندگانی که مایل به مطالعه در این زمینه هستند فراهم آوریم.
اگر این تعریف استیون کانر از پست مدرنیسم را قبول داشته باشیم که میگوید: « پست مدرنیسم چرخش از سلطنت خفقانآور روایتهای کبیر به خودمختاری پرتفرقهی خردهروایتهاست» رمان شجری کهن در حد و اندازهی یک رمان ۲۸۸ صفحهای انباشته از خرده روایتهای خودمختاری است که دست بر قضا و از شانس خوبِ منِ خواننده چندان هم متفرق نیستند.
حسن میرعابدینی در کتاب سه جلدی صد سال داستاننویسی ایران تلاشکرده است با مطالعهی منظم ادبیات معاصر، تصویری جامع و بیطرفانه از پنج دورهی تاریخی ادبیات ایران ارائه دهد. در این نوشته خلاصهای از رئوس مطالب تشریح شده در جلد نخست (سالهای ۱۳۲۰ تا ۱۳۴۰) را به خواننده عرضه میکنیم.
دهه چهل شمسی عصر غولهای ادبی است. ساعدی یکی از اینهاست، در کنار شاملو، گلستان، فروغ فرخزاد، اخوان و احمد محمود و چند نام دیگر. آثار این چهرههای ادبی از صافی زمان گذشته است اما هر نسلی نیز مواجهه خاص خود را با این آثار دارد. به این معناست که برگشت و بازخوانی و بازاندیشی این آثار هم مهم است و هم اجتنابناپذیر. از طرفی سایهی تاریخ، بر چرخیدن آن تیزی تند نقادی سنگینی میکند و از این رو است که بیشتر شناختنامهها در مورد نویسندگان بزرگ، ناخواسته حتی، یا به ستایشنامهای کم اهمیت تبدیل میشوند.
در پویش «صدسال شمسی، ده داستان فارسی» ۵۸ نفر از اهالی ادبیات ده داستان فارسی مورد علاقه خود را انتخاب کردند. گرچه در این مدت نظرات همه این افراد منعکس شد اما شاید دیدن فهرست همه افراد و مقایسه انتخابهای آن ها با یکدیگر نیز تأمل برانگیز و جالب باشد.
بازی عروس داماد
مردی که در ابتدای داستان گویا برای چک کردن یک ضربه به سرش به ملاقات پزشک آمده است ناگهان وارد فضایی وهم انگیز میشود. او در گذر از ساختمانی با افرادی عجیب برخورد میکند و به نظر میرسد که کم کم دچار نوعی فراموشی میشود. او بعدتر در میان شهری است که همه آشناست و هم غریبه.
علیرضا ایرانمهر نویسنده و منتقد ادبی است. اولین مجموعه داستان او با نام «بریم خوشگذرونی» توسط انتشارات روشنگران در سال ۱۳۸۴ چاپ شد و بعد از آن کتابهای «ابر صورتی»، «فریدون پسر فرانک» و «بارون ساز» را منتشر کرد. ایرانمهر علاوه بر داستاننویسی در زمینه ترجمه و فیلمنامهنویسی هم فعالیت میکند و داور مسابقههای مختلف داستاننویسی هم بوده است.
ج را نویسنده از غزلی از حافظ به عاریت گرفته است: «درخم زلف تو آن خال سیه دانی چیست / نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست». «ج» داستان دست راستیها یعنی پدر و پسر و دست چپیها یعنی دختر و مادر است. برف نقشی اساسی در داستان بازی میکند. داستانی خانوادگی که از ایستگاهی برف زده شروع و به خانهای با سگ سیاه ختم میشود. اما شخصیتها در ذهن مخاطب شکل نمیگیرند و تنها عکسی زیبا از بارش برف در ذهن میماند. زیباترین جای کتاب همان عکس روی جلد است، به آن بیشتر نگاه کنید.
محال ممکن
قصهها و افسانهها در فرهنگ هر ملتی کاربردی چند وجهی دارند. در ایران نیز تلاش بزرگانی چون هدایت، محجوب، فضل الله مهتدی، سید احمد وکیلیان، شاملو، انجوی شیرازی و غیره باعث شده تا هم مجموعهای خواندنی از قصهها برایمان فراهم شود و هم بخشی از میراث فرهنگی ما که نشان دهنده هویت و جهان بینی ماست حفظ شود.
در این پرونده تلاش کردیم تا با معرفی تعدادی از آثار شاخص در این زمینه فرصتی برای توجه به قصههای ایرانی و خوانندگانی که مایل به مطالعه در این زمینه هستند فراهم آوریم.
اگر این تعریف استیون کانر از پست مدرنیسم را قبول داشته باشیم که میگوید: « پست مدرنیسم چرخش از سلطنت خفقانآور روایتهای کبیر به خودمختاری پرتفرقهی خردهروایتهاست» رمان شجری کهن در حد و اندازهی یک رمان ۲۸۸ صفحهای انباشته از خرده روایتهای خودمختاری است که دست بر قضا و از شانس خوبِ منِ خواننده چندان هم متفرق نیستند.
حسن میرعابدینی در کتاب سه جلدی صد سال داستاننویسی ایران تلاشکرده است با مطالعهی منظم ادبیات معاصر، تصویری جامع و بیطرفانه از پنج دورهی تاریخی ادبیات ایران ارائه دهد. در این نوشته خلاصهای از رئوس مطالب تشریح شده در جلد نخست (سالهای ۱۳۲۰ تا ۱۳۴۰) را به خواننده عرضه میکنیم.
دهه چهل شمسی عصر غولهای ادبی است. ساعدی یکی از اینهاست، در کنار شاملو، گلستان، فروغ فرخزاد، اخوان و احمد محمود و چند نام دیگر. آثار این چهرههای ادبی از صافی زمان گذشته است اما هر نسلی نیز مواجهه خاص خود را با این آثار دارد. به این معناست که برگشت و بازخوانی و بازاندیشی این آثار هم مهم است و هم اجتنابناپذیر. از طرفی سایهی تاریخ، بر چرخیدن آن تیزی تند نقادی سنگینی میکند و از این رو است که بیشتر شناختنامهها در مورد نویسندگان بزرگ، ناخواسته حتی، یا به ستایشنامهای کم اهمیت تبدیل میشوند.
در پویش «صدسال شمسی، ده داستان فارسی» ۵۸ نفر از اهالی ادبیات ده داستان فارسی مورد علاقه خود را انتخاب کردند. گرچه در این مدت نظرات همه این افراد منعکس شد اما شاید دیدن فهرست همه افراد و مقایسه انتخابهای آن ها با یکدیگر نیز تأمل برانگیز و جالب باشد.
بازی عروس داماد
Thanks for clicking. That felt good.
Close
