برچسب: ادبیات ایران

سووشون اثری است در بهترین هماهنگی با خودش. این هماهنگی اثر از خالقی می‌آید که به گمانم در بیشترین هماهنگی با خودش بود. زنی که همه زنانگی، روشنفکری، دانش و سواد، جایگاه اجتماعی، رابطه همسری‌اش و … در کلیت خوشایندی دیده می‌شد که برازنده خودش بود. نه لهجه شیرازی اش او را عوام یا عوام‌زده می کرد و نه تدریس دانشگاهی‌اش ژست روشنفکری برایش می‌خرید. او به همان سادگی و غنی بودنی بود که تا آخر در خانه جلال زندگی کرد و می گفت دوست دارم رخت هایم زیر آفتاب این مملکت خشک شود. و حرفش بوی هیچ تزویری نمی داد.

میهن بهرامی که خود نویسنده و نقاش و روانشناس است، سووشون را از ابعاد مختلف بررسی کرده، گاهی از منظر داستان، گاهی با توسل جستن به شگردهای نقاشی و همچنین با تحلیل روانشناختی روحیات و فرهنگ مردم این منطقه. او یوسف را مابه‌ازای جلال می‌داند، با همان سرگردانی و در عوض پایان زری را ستایش زندگی و تعالی هستی، همانگونه که خود سیمین بود.
این نقد اولین بار در نشریه نیمه دیگر (نشریه فرهنگی، سیاسی و اجتماعی زنان) شماره هشتم پاییز 1367 چاپ شده است.

در پایان ماه گذشته صدوهفتادونهمین و آخرین قسمت پادکست «فردوسی‌خوانی» ــ مرگ یزدگرد ــ هم منتشر شد و کار بزرگ امیر خادم، استاد جوان ادبیات تطبیقی به پایان رسید. کاری که به صورت منظم و هفتگی از اسفند ۱۳۹۶ تا همین مرداد ۱۴۰۰ ادامه داشت. در هر قسمت پادکست خادم ابیات شاهنامه را برای شنونده می‌خواند و بین بخش‌های نسبتاً طولانی اصل متن شاهنامه، توضیحاتی درباره‌ی اتفاقات و معنی کلمات و یادآوری حضور شخصیت‌ها در قسمت‌های دیگر و گاهی تفسیر ارائه می‌کرد، طوری که شنونده هم اصل متن شاهنامه را تجربه می‌کند و هم با فهمیدن ماجراها جلو می‌رود تا خسته نشود و «خواندن» را نیمه‌کاره رها نکند. یک کار فرهنگیِ آرام و بدون جنجال.