برچسب: ادبیات ایران

اگر نخواهیم داستان‌های دیگر مندنی‌پور را در این نوشته دخالت بدهیم، به گواهِ همین مجموعه داستانِ هفت ناخدا، او برای زیباییِ «زبان» می‌کوشد. و اگر بپذیریم که «زبان» خانه‌‌ای است که هر انسانی در آن سکنی دارد و هویتِ خود را از آن می‌گیرد، درمی‌یابیم که هدفی جز کشفِ معنایِ هستی از خلقِ این «زیبایی» در بین نبوده است.
مجموعه‌ی هفت ناخدا با این جملات به پایان می‌رسد: «در همه‌ی این سال‌ها نوشته‌ام، و مدام هم که بی‌خانه‌تر شده‌ام، نوشته‌ام … تا فقط گندمزارِ کوچکِ خودم را با کلماتِ خودم در پاییزِ خودم به درو برسانم.» (ص: 135)

خاموشی را می‌شود شنید؟

قصه‌های این مجموعه همانند دانه‌های تسبیح، هر کدام به طور مجزا وجودی مستقل دارند و در عین حال همه‌ی قصه‌ها با هم اثری واحد را شکل می‌دهند. نخی که دانه‌‎ها را کنار هم نگه می‌دارد و ربط می‌دهد «تئاتر» است. کل داستان‌های این مجموعه همراه باران در تهران و با جوانی که از شمال آمده شروع می‌شود و به جنوب ختم می‌شود.

محمداسماعیل حاجی علیان نویسنده و پژوهشگر است. از او تاکنون چندین رمان و مجموعه داستان و کتاب پژوهشی «داستان‌های عامیانه استان سمنان» منتشر شده است. مجموعه داستان او به اسم «اگر زنش بشم می‌تونم شمر رو بغل کنم» نامزد جایزه ادبی جلال در سال ۹۷ شد و رمانش با نام «چهار زن» جایزه اول رمان اول ماندگار را گرفت.

حاجی علیان چندسال پیش رمانی با نام «اپرای مردان سبیل استالینی» نوشت که نشر ققنوس به چاپ رساند. از او خواستیم که از دلایل انتخاب این نام برای رمانش بگوید.