ابراهیم گلستان در کتاب برخوردها در زمانه برخورد مثل همیشه سبک و نگاه ویژه خودش را دارد. از خاطره نوشته اما نوشته‌اش گزارش نیست، و در عین حال که به تمامی از ادبیات ویژه و سنجیده گلستان برخوردار است، به تمامی ادبیات هم نیست. شاید یک جور دست‌نامه است، دست‌نامه‌ای که باید در خواندنش دقت کرد. زیرا آن را یک آدم صدساله نوشته و در لابه‌لای برخوردهایش نکات ظریفی برای گفتن دارد.
حکایت خروس را می‌توان صرفاً قصه‌ای دید درباره دو کارمند تهرانی در یک شرکت حفاری یا یک چنین چیزی در جنوب کار می‌کنند و یک شب را در مهمانخانه‌ای می‌گذرانند و قصه در این سطح به خوبی کار می‌کند، هرچند اگر ماجرا این باشد بعضی بخش‌هایش بیش از اندازه طولانی و گاهی نامفهومند.. اما در مجموع در این سطح خروس داستانی است جذاب و قوی با دیالوگ‌نویسی درجه یک و توصیف‌هایی دقیق و ساختن درست زمان و مکان (به‌خصوص مکان) و زبان خاص ابراهیم گلستان که زیبا و اریژینال است و توانایی او را در به کارگیری زبان فارسی به نمایش می‌گذارد، اما قطعاً درک و دنبال کردن مطلب را دشوارتر می‌کند و گاه به خودی خود هدف می‌شود و نه وسیله. و البته این اتفاقی است که برای همه‌ی «زبان‌های خودویژه» می‌افتد.و من نمی‌دانم چه اندازه موجه است. قصه‌نویسی امروز ما به شدت درگیر این عارضه است اگر این عارضه باشد.
مختار در روزگار درباره دوستی ابراهیم گلستان است با مختار پورشیرازی. روایت تاریخ است، زمانه‌ای قبل از سال
ابراهیم گلستان متولد 1301 «پیگیرترین دنباله رو داستان نویسان آمریکایی در ایران است؛ که نخستین ترجمه‌های داستان‌ها همینگوی
«این ادای دین شاگردی‌ست به استادانی که هرگز به‌دنبال لشکرکشی نبودند و هیچ تلاشی هم در این راستا به خرج ندادند….» در ابتدا به نظر می‌رسد واقعیتی که مدرس‌صادقی در پشت جلد کتابش بیان کرده، تلاشی برای روایت ناداستان‌هایی درباره‌ی ابراهیم گلستان، شمیم بهار و قاسم هاشمی‌نژاد است. مخاطب کنجکاو می‌شود تا بداند شاخص‌ترینِ قله‌ها، چگونه بی‌آنکه سوار بر موجی شوند، هر یک به کار خویش مشغول بوده‌اند. اما مخاطب سرخورده می‌شود چون از همان بخش اول به سبب دخالت عواطف و نگرش‌های شخصی راوی، به شبهِ ناداستان‌هایی تقلیل می‌یابد که محدود به باز روایتِ خاطراتِ نویسنده درباره‌ی آثارِ این سه استاد است.
بیست و ششم مهرماه ابراهیم گلستان نودوهفت ساله شد. بد ندیدیم در سالروز تولد این چهره برجسته‌ی هم ادبیات و هم سینمای ایران، به بهانه‌ی کتابی به او بپردازیم. به خصوص که در سال‌های اخیر حواشی اعم از مجادلات تندوتیز قلمی او با اهل ادبیات ایران و زندگی خصوصی گذشته او، روی کارنامه ادبی و هنری پربار اما کم‌تعداد گلستان سایه افکنده‌اند.
ابراهیم گلستان در کتاب برخوردها در زمانه برخورد مثل همیشه سبک و نگاه ویژه خودش را دارد. از خاطره نوشته اما نوشته‌اش گزارش نیست، و در عین حال که به تمامی از ادبیات ویژه و سنجیده گلستان برخوردار است، به تمامی ادبیات هم نیست. شاید یک جور دست‌نامه است، دست‌نامه‌ای که باید در خواندنش دقت کرد. زیرا آن را یک آدم صدساله نوشته و در لابه‌لای برخوردهایش نکات ظریفی برای گفتن دارد.
حکایت خروس را می‌توان صرفاً قصه‌ای دید درباره دو کارمند تهرانی در یک شرکت حفاری یا یک چنین چیزی در جنوب کار می‌کنند و یک شب را در مهمانخانه‌ای می‌گذرانند و قصه در این سطح به خوبی کار می‌کند، هرچند اگر ماجرا این باشد بعضی بخش‌هایش بیش از اندازه طولانی و گاهی نامفهومند.. اما در مجموع در این سطح خروس داستانی است جذاب و قوی با دیالوگ‌نویسی درجه یک و توصیف‌هایی دقیق و ساختن درست زمان و مکان (به‌خصوص مکان) و زبان خاص ابراهیم گلستان که زیبا و اریژینال است و توانایی او را در به کارگیری زبان فارسی به نمایش می‌گذارد، اما قطعاً درک و دنبال کردن مطلب را دشوارتر می‌کند و گاه به خودی خود هدف می‌شود و نه وسیله. و البته این اتفاقی است که برای همه‌ی «زبان‌های خودویژه» می‌افتد.و من نمی‌دانم چه اندازه موجه است. قصه‌نویسی امروز ما به شدت درگیر این عارضه است اگر این عارضه باشد.
مختار در روزگار درباره دوستی ابراهیم گلستان است با مختار پورشیرازی. روایت تاریخ است، زمانه‌ای قبل از سال
ابراهیم گلستان متولد 1301 «پیگیرترین دنباله رو داستان نویسان آمریکایی در ایران است؛ که نخستین ترجمه‌های داستان‌ها همینگوی
«این ادای دین شاگردی‌ست به استادانی که هرگز به‌دنبال لشکرکشی نبودند و هیچ تلاشی هم در این راستا به خرج ندادند….» در ابتدا به نظر می‌رسد واقعیتی که مدرس‌صادقی در پشت جلد کتابش بیان کرده، تلاشی برای روایت ناداستان‌هایی درباره‌ی ابراهیم گلستان، شمیم بهار و قاسم هاشمی‌نژاد است. مخاطب کنجکاو می‌شود تا بداند شاخص‌ترینِ قله‌ها، چگونه بی‌آنکه سوار بر موجی شوند، هر یک به کار خویش مشغول بوده‌اند. اما مخاطب سرخورده می‌شود چون از همان بخش اول به سبب دخالت عواطف و نگرش‌های شخصی راوی، به شبهِ ناداستان‌هایی تقلیل می‌یابد که محدود به باز روایتِ خاطراتِ نویسنده درباره‌ی آثارِ این سه استاد است.
بیست و ششم مهرماه ابراهیم گلستان نودوهفت ساله شد. بد ندیدیم در سالروز تولد این چهره برجسته‌ی هم ادبیات و هم سینمای ایران، به بهانه‌ی کتابی به او بپردازیم. به خصوص که در سال‌های اخیر حواشی اعم از مجادلات تندوتیز قلمی او با اهل ادبیات ایران و زندگی خصوصی گذشته او، روی کارنامه ادبی و هنری پربار اما کم‌تعداد گلستان سایه افکنده‌اند.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
