برچسب: آبتین گلکار

برخلاف چند کتاب دیگر از لودمیلا اولیتسکایا، که با سال‌ها تأخیر به فارسی درآمده بود، ترجمه‌ی فارسی کتاب‌ تازه‌ی او خیلی زود منتشر شده و حتی به چاپ دوم رسیده است، زودتر از آن‌که انگلیسی‌زبانان و مردم بسیاری از سرزمین‌های دیگر بتوانند آن را به زبان خودشان بخوانند. در این میانه، موضوع کتاب هم آتش شوق خوانندگان را تیزتر می‌کند: روایت رعب‌آور شیوع همه‌گیری طاعون در اتحاد جماهیر شورویِ هشتاد سال پیش، در روزگاری که جهانیان را بلای عالمگیر کووید19 گرفتار کرده است.

شاید بزرگ‌ترین درس فلسفی ‌ـ‌ عقیدتی ‌ـ‌ فکری که بتوان از مجموع آثار چخوف گرفت این باشد: «در اندیشه‌ی چخوف، اصل قضیه نه در شرایط، بلکه در خود انسان‌هاست»؛ نتیجه‌ای در تضاد کامل با آموزه‌های بسیاری از رئالیست‌های متقدم روس، که پیوسته دلیل انحطاط انسان‌ها را در غلبه‌ی شرایط اجتماعی بر آنان می‌جستند و شاید به همین دلیل نیز منتقدان انقلابی نمی‌توانستند به راحتی با این داستان‌ها همدلی پیدا کنند.

مقصر کیست؟ به طور عمده‎‌ درباره‌ی جوانی ثروتمند، بااستعداد و در عین حال حرام شده در دام دلزدگی و بیکاری‌ست به نام ولادیمیر بلتوف. ما بلتوف را قبلاً هم دیده‌ایم. نه خود او را که همزادهایش را در یوگنی آنگینِ پوشکین، آبلوموفِ گنچاروف، پچوریِ لرمانتوف و… بلتوف هم مثل تمامی این شوربخت‌های سودایی، رؤیازده و زندگی‌نکرده بعد از سال‌ها تحصیل و تربیت در دام انفعال و افسردگی می‌افتد و زندگی خودش و دیگرانِ در اطرافش را به تباهی می‌کشاند.

دوازده صندلی سرگذشت فراز و فرودهای شخصیتیِ ایپولیت ماتویویچ، آستاپ بندر و کشیشی به نام پدر فیودور است که وسط منجلاب روزمره و زندگیِ غرق در نارضایتی به دنبال جزیره‌ی گنج می‌گردند. پیرزنی در بستر احتضار به کشیش روستا و دامادش گفته که برلیان‌ها و جواهراتش را در یکی از صندلی‌های غذاخوری خانه‌ی از دست رفته‌ی سابقش پنهان کرده است. کدام یک از این شخصیت‌ها زودتر این برلیان‌ها را پیدا می‌کنند؟