سفر در زمان با یک همستر، همه چیز را به اندازه کافی وارد قصه‌اش می‌کند. ارتباطات خانوادگی را وارد ماجرا می‌کند؛ اما به اندازه! اطلاعات زمانی را دخیل می‌کند؛ اما مراقب است که حواس مخاطب پرت نشود.حتی قضایای مربوط به علم فیزیک را استفاده می‌کند؛ اما حواسش هست که شورش در نیاید؛ به هرحال مخاطب این کتاب، نمی‌خواهد دایره‌المعارف فیزیک بخواند، همان‌قدر که برای فهمیدن داستان نیاز دارد را ولفورد بسته‌بندی می‌کند و می‌گذارد توی بغل خواننده‌اش. نکاتی هم بود که اگر من به جای راس ولفورد بودم، اضافه یا کمش می‌کردم.

به شدت خوشحالم که بعد از چند رمان ترجمه شده، برایم شمع روشن کن را خواندم. شما هیچ‌وقت در یک رمان ترجمه شده نمی‌خوانید که شخصیت اصلی داستان شعرهای محسن یگانه را زمزمه کند، هیچ وقت نمی‌خوانید که کسی در پایان ایمیلش شعری از شفیعی کدکنی یا چندخط از شعر دیگری با ترجمه شاملو بنویسد که اسمش گل پنجه مریم باشد. اما برایم شمع روشن کن پر است از اتفاقاتی که روزانه با آنها سروکار داریم، به علاوه اتفاقات بکری که برای یک شخصیت دیگر، از جنس نوجوان خالص، اتفاق می‌افتد. چه بهتر از این؟

فری و وزی خواهر و برادر دوقلویی هستند که زیرزمین‌شان را به آزمایشگاهی برای اختراعات‌شان تبدیل کرده‌اند. آن‌ها وسایل عجیب و غریبی می‌سازند که معمولاً کار نمی‌کند، با این حال باز هم دوست دارند برای حل هر مشکلی دست به یک اختراع جدید بزنند و وسیله تازه‌ای بسازند.

چه خواب بدی دیدم، داستان

کلاریس بین فرزند سوم یک خانواده‌ی شش نفره است که هر روز در خانه و مدرسه با یک ماجرای تازه روبه‌رو می‌شود. مادر او در خانه‌ی سالمندان کار می‌کند و پدرش از آن کارمندهایی است که هر وقت به او زنگ می‌زنند در جلسه است. با این همه شلوغی در دنیای اطراف، کلاریس با کمک دوستان و کتاب‌هایی که می‌خواند مشکلات مهمی را حل می‌کند.

رازی بزرگ و در عین حال معمولی وجود دارد. همه در این راز سهیم‌اند و بر آن آگاه، اما کمتر کسی است که به آن توجه کند. بیشتر مردم به سادگی قبولش می‌کنند بی‌آنکه حتی لحظه‌ایی ستایشش کنند. این راز بزرگ «زمان» است. تقویم و ساعت برای اندازه‌گیری زمان است، ولی وسایل اندازه‌گیری زیاد مهم نیست، چون همه می‌دانند که یک ساعت ممکن است برای کسی یک عمر طولانی باشد و برای دیگری مثل یک چشم بهم زدن بگذرد بستگی به این دارد که هر کس در آن ساعت چه احساسی دارد و چه چیز را تجربه می‌کند. زمان زندگی است و زندگی در قلب ما نهفته است.

لی‌لی هر روز صبح می‌گوید: «صبح بخیر دنیای زیبا، من برای دیدن تو آماده‌ام.» و بعد روزش را شروع می‌کند. او عاشق سفر و ماجراجویی است و به‌خاطر همین عضو انجمن ماجراجویان می‌شود و سفرهای جادویی‌اش را آغاز می‌کند. این مجموعه کتاب‌های دیگری هم دارد و در هر کدام لی‌لی ماجرای سفرش به یکی از کشورهای مکزیک، فرانسه، ژاپن و مصر را روایت می‌کند.

احتمالاً هر کسی در کودکی‌اش جمله‌هایی را شبیه «این کار را بکن، این کار را نکن» از بزرگ‌سالان اطرافش شنیده است. در حالی‌که خیلی وقت‌ها خود بزرگ‌ترها همان کارهایی که انتظار انجامش را از کودکان دارند، انجام نمی‌دهند. در چنین شرایطی فقط مقداری طنز و صداقت دیوید کالی لازم است تا از کامل نبودن خود لذت ببرید.

جانی روداری، نویسنده‌ی خلاق ایتالیایی، داستان‌هایی نوشته که برای هر کدام سه پایان در نظر گرفته است. بیست داستان در بخش منتهی به پایان متوقف شده‌اند و پس از آن سه پایان به ترتیب پشت سر هم نوشته شده است. نویسنده در پایان کتاب، پایان موردنظرش را گفته است، پایانی که به نظرش پایان مناسبی برای هر داستان است.

ماما چند وقتی است که از دنیا رفته و حالا پاپا، پیرمرد عروسک‌ساز قصه، برای کنار آمدن با این غم تصمیم می‌گیرد برای دل خودش عروسکی بسازد که شبیه به همسرش است. او لی‌لی را خلق می‌کند و همه‌جا همراه خودش می‌برد اما یک روز لی‌لی هم مانند ماما ناپدید می‌شود…