21 شهریورماه روز ملی سینما نامگذاری شده. سینما با اینکه محصول نهایی خودش را به شکل تصویری ارائه می‌کند اما ارتباط تنگاتنگی با ادبیات دارد. این ارتباط  در ساده‌ترین شکل ماجرای فیلمنامه است و تاثیری که در نتیجه نهایی کار می‌گذارد، و در شکل‌های دیگر آثار داستانی هستند که برای ساخت فیلم اقتباس می‌شوند. اما اقتباس سینمایی چگونه و با چه اصولی؟

ما دوست داریم تصوری از شکل اقتباس‌شده‌ی کتاب محبوبمان روی پرده‌ی نقره‌ای داشته باشیم؛ می‌خواهیم مثل کتاب‌ها با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنیم، در تمام جزئیات ادبی تجسم‌یافته روی پرده غرق شویم، و ببینیم که به گوشه‌وکنار جهان داستانی، روح زندگی دمیده شده است. اما راه و رسم اقتباس ادبی چگونه است؟ آیا فاصله گرفتن از منبع اصلی همیشه چیز بدی است؟ این مقاله به شما پاسخ می‌دهد: “نه لزوما!”

خوانندگان ایرانی -مثل بیشتر کتاب‌خوان‌های

اریک بورک در کتاب «ایده: هفت عنصر اساسی برای ماندگارشدن داستان، نمایش‌نامه و فیلم‌نامه» تلاش می‌کند عناصر اساسی برای پرداخت ایده -به‌خصوص در فیلم‌نامه- را به نویسندگان جوان و یا کسانی که می‌خواهند فیلم‌نامه‌نویسی را همچون یک حرفه دنبال کنند آموزش دهد. چگونه مخاطب را پای فیلم‌ بنشانیم؟ چگونه وادارش کنیم کانال را عوض نکند؟ شرکت‌های فیلم‌سازی چه آثاری را پذیرش می‌کنند؟ و چگونه چیزی بیشتر از شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها و پیرنگ داستان به مخاطب ارائه دهیم تا اثرمان معنادار شود؟ اینها از جمله سوالاتی‌ست که اریک بورک می‌خواهد در کتابِ ایده… بدان‌ها پاسخ بگوید.

کتاب «عباس کیارستمی

سال 1365 نه‌فقط در تاریخ

بخش اول نقدی که اوان کیندلی در نشریه نیوریپابلیک بر کتاب تازه منتشرشده ایساک باتلر درمورد شیوه متد اکتینگ نوشته بود به آغاز کار متد و معرفی استانیسلاوسکی و ورود آموزه‌های او به آمریکا اختصاص داشت. در بخش دوم او به ورود بازیگران متد به جریان اصلی هالیوود در دهه پنجاه می‌پردازد و این‌که آیا امروز بازیگران بزرگ سینمای آمریکا به معنی واقعی کلمه به متد اکتینگ تعلق دارند یا خیر. کیندلی معتقد است وقتی متد اکتینگ به تدریج تاثیرگذارتر و رایج‌تر شد آن معنی دقیق اولیه را هم از دست داد و کمابیش به هر بازی تند و با حرارتی اطلاق می‌شد.

بوردول در کتاب «نقال‌ها…» سعی کرده است یک نوع ارزیابی تطبیقی از چهار منتقد معتبر سینمای امریکا در در اوج عصر طلایی هالیوود به‌دست دهد؛ کسانی که در انتهای دهه‌ی 30 و در طول دهه‌ی 40 درباره‌ی فیلم‌های هالیوودی نوشتند و تعریفی تازه‌ و بدیع از این سینما ارائه دادند. مهمترین ارزش کار این چهار منتقد در آن بود که جسورانه در برابر ادعای کلیشه‌ای «هالیوود آشغال است» مقاومت کردند و به جای ایدئولوژی‌های ازپیش‌ساخته‌ای که عادت منتقدان چپگرای فیلم بود، مختصات ویژه‌ی این سینما را کشف نمودند و به مخاطبان خود نشان دادند.

کوریگان در نوشتار مفصل و جامع خود فیلم‌جستار را فرمی می‌داند که بین فیلم‌ داستانی و غیرداستانی است و ریشه‌هایش در جستارهای ادبی و نوشته‌های جستارنویسانی چون مونتنی است که با آثارشان تحول بزرگی در ادبیات و هنر پس از خود به وجود آورده‌اند. نویسنده در معرفی فیلم‌جستار آن را بر مبنای یک ساختار سه‌گانه استوار می‌کند: سوبژکتیویته، تجربه‌ی عمومی و تفکر.

رقابت بین نسخه‌های چاپی و سینمایی یک داستان، عمری به قدمت تاریخ سینما دارد. در مطلب پیش رو هنری ییتس (Henry Yates) سعی کرده است با زبان تند و تیز و تحلیل‌های شخصی‌اش، تفاوت‌های بین نسخه‌ی سینمایی و نسخه‌ی چاپی یک داستان را بیان کند و نشان دهد که همیشه هم حق با کتاب‌خوان‌ها نیست. یک دیدگاهِ نامعمول برای اهل کتاب!