ادیث گروسمن یکی از مهمترین مترجمان آمریکایی است که تاثیر شگرفی بر هنر ترجمه برجای گذاشت. از شناخته‌ترین آثار او ترجمه‌ی انگلیسی «دن کیشوت» اثر میگل د سروانتس و «عشق در زمان وبا» نوشته‌ی گابریل گارسیا مارکز است. ترجمه‌ی او از دن کیشوت در سال 2003 به عنوان یکی از بهترین ترجمه‌های انگلیسی‌زبان رمان اسپانیایی شناخته شد.گروسمن از اولین کسانی بود که اصرار داشت نام او روی جلد آثاری که ترجمه کرده بود درج شود. بعد از او درج نام مترجمان بر روی جلد کتاب به امری متداول بدل شد. به مناسبت درگذشت او در 87 سالگی یکی از مصاحبه‌های او را آماده کرده‌ایم که در ادامه ترجمه‌ی آن را می‌‌خوانید.

تا یکسال قبل از سال ۵۷ تقریبا هیچکس تصوری از وقوع انقلاب در ایران نداشت. پس از آن ده‌ها کتاب و مقاله درباره علل وقوع این انقلاب و پیامدهایش نوشته شد، نوشته‌هایی که هر کدام تلاش می‌کردند از منظری این رویداد را قابل فهم کنند. در این پرونده سراغ کتاب‌هایی رفته‌ایم که تلاش کرده‌اند تصویری از ماه‌های منتهی به پیروزی انقلاب بدهند. بررسی گذشته می‌تواند درک بهتری از علل تغییرات و نیازهای جامعه بدهد. درکی که بی‌شک در بستر امروز هم برای ما مهم خواهد بود، زیرا که «گذشته چراغ راه آینده است».

راستی، این کتاب یک کتاب آموزشی برای چگونه مستندساز شویم هم محسوب می‌شود! اگرچه هیچ‌جای اثر چنین ادعایی از نویسنده دیده نمی‌شود، ولی ارائه تجربه عملی برای ساخت یک مستند و حتی پرداختن به توضیح و تفسیر برخی ابعاد فیلمسازی مثل تدوین، خواسته یا ناخواسته، «14 آبان روز آتش، گفتگو با انقلاب» را به راهنمای مستندسازان جوان تبدیل می‌کند.

ما در این

21 شهریورماه روز ملی سینما نامگذاری شده. سینما با اینکه محصول نهایی خودش را به شکل تصویری ارائه می‌کند اما ارتباط تنگاتنگی با ادبیات دارد. این ارتباط  در ساده‌ترین شکل ماجرای فیلمنامه است و تاثیری که در نتیجه نهایی کار می‌گذارد، و در شکل‌های دیگر آثار داستانی هستند که برای ساخت فیلم اقتباس می‌شوند. اما اقتباس سینمایی چگونه و با چه اصولی؟

ما دوست داریم تصوری از شکل اقتباس‌شده‌ی کتاب محبوبمان روی پرده‌ی نقره‌ای داشته باشیم؛ می‌خواهیم مثل کتاب‌ها با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنیم، در تمام جزئیات ادبی تجسم‌یافته روی پرده غرق شویم، و ببینیم که به گوشه‌وکنار جهان داستانی، روح زندگی دمیده شده است. اما راه و رسم اقتباس ادبی چگونه است؟ آیا فاصله گرفتن از منبع اصلی همیشه چیز بدی است؟ این مقاله به شما پاسخ می‌دهد: “نه لزوما!”

آلگرداس گریماس، نشانه‌شناس و پژوهش‌گر فرانسوی در تکمیل و پیشبرد آرای محققان پیشینِ روایت‌شناسی، به خصوص ولادیمیر پراپ، برای مرحله گذار قهرمان به سمت انجام عمل قهرمانانه از مراحل میانی قصه، حد فاصلی برای جهان واقعی و جهان فراواقعی درنظر می‌گیرد و انجام عمل قهرمانانه توسط قهرمان را در فضای فراواقعی متصور می‌شود و نظریه خود را بر ساختار داستان‌های شفاهی پایبند می­‌کند؛ درگاه خانه یا هزار توی داستان پیرانزی با تالار‌های متعدد و اقیانوسی زیر آن و دهلیزها و مجسمه‌ها، حکم این مرز میان جهان واقعی و جهان فراواقعی را دارد.

بسیار درمورد دن کیشوت شنیده و خوانده‌ایم. چه مثال‌هایی که از او در زندگی روزانه‌ی خود نیاورده‌ایم. حتی پدیده‌ی کیشوتیسم را از منظر روانشناسی و جامعه‌شناسی مطالعه‌ کرده‌ایم. به‌هرحال دن کیشوت الهام‌بخش کارها، دیدگاه‌ها و نوآوری‌های زیادی بوده است. شاید شما هم ابتکاراتی در این زمینه داشته باشید که ما از آن بی‌خبریم. شاید هم دوست‌ داشته باشید مثل ما مطالبی چند از منظرهای مختلف را در مورد این شوالیه‌‌ی ماجراجو بخوانید؛ به‌‌خصوص که به نظر می‌رسد دیدن آثاری از نقاشان معروف که از داستان و شخصیت دن کیشوت الهام گرفته‌اند برایتان جالب و دلپذیر باشد. پس با ما همراه شوید تا بار دیگر سراغ دن کیشوت و پیاده‌نظام ساده‌لوحش سانچو برویم و کشمکش‌های آن‌ها را در ادبیات و هنرهای تجسمی دنبال کنیم.

دن کیشوت؛ سفری دیوانه وار در پی نشان سلحشوری