«یوگای پاتنجلی» پیرامون مراقبه در مکاتب عرفانی هند به قلم میرچا الیاده(۱۹۸۶-۱۹۰۷)، متخصص عرفان هندی و یوگا است. هدف میرچا الیاده در کتاب یوگای پاتنجلی، معرفی آن بخش از یوگا است که پاتنجلی آن را به‌نام یوگاسوتره در قرن دوم قبل از میلاد تنظیم و تدوین کرده است. او ضمن معرفی یوگای پاتنجلی، به ارتباط آن با مکتب سانکهیا (فصل اول کتاب) و سایر مکاتب و افکار هندی مثل دین بودایی، تانترا و ریاضت‌گرایی (فصل سوم و چهارم) می‌پردازد. اساس کار الیاده در این کتاب، خود یوگاسوتره‌ها، تفاسیر آن و نیز نظرات اشخاص معروفی چون داسگوپتا، کیث و دیگران بوده است. در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: اساسا خود همین کلمه ـــ یوگا ـــ است که این تنوع زیاد معانی ضمنی را ممکن ساخته است. در حقیقت اگرچه یوج ـــ از لحاظ ریشه‌شناسی ـــ به‌معنی «به‌هم پیوستن» است، روشن است که عمل به‌هم پیوستن در «پیوند» باید به پیش‌فرض‌هایی مثل سابقه وضعیت جدایی از پیوندهایی بینجامد که روح و جهان را یکی می‌کنند. به‌عبارت دیگر، رهایی را نمی‌توان به‌دست آورد مگر این‌که شخص ابتدا خود را از جهان جدا کرده یا این‌که شروع به‌دست کشیدن از چرخه کیهانی کرده باشد وگرنه در بازیافتن خویش یا در چیره شدن بر خویشتن هرگز موفق نخواهد شد. جنبه عملیِ یوگا تنها ویژگی آن نیست، بلکه نحوه ورود به آن نیز بسیار اهمیت دارد. یک فرد به‌تنهایی نمی‌تواند یوگا بیاموزد؛ در این راه او به راهنمایی یک گورو (مرشد) نیازمند است. یوگی با ترک دنیای مادی (خانواده و جامعه) آغاز به کار کرده و ـــ به راهنمایی گوروی خود ـــ عمرش را وقف گام نهادن متوالی بر فراسوی تمام رفتارها و ارزش‌های مختص وضعیت انسان وقف می‌کند. او می‌کوشد تا «در این زندگی بمیرد»، و در این‌جاست که شخص نحوه ورود به یوگا را بهتر می‌تواند بفهمد.