روانشناسی انسان‌گرا یکی از مکاتب روانشناسی است که مبتنی بر توجه به انسان و خودآگاهی و خودشکوفایی است. کتاب روانشناسی انسان‌گرا را ناصر یوسفی با توجه به این روانشناسی با توجه به رویکردهای آموزش و پروش نوشته است. ناصر یوسفی که خود دکترای آموزش و پرورش دارد، در این کتاب خواسته تا نگاه آموزشی متفاوتی را بیان کند، نگاهی که برخلاف نظام آموزشی رفتارگرا و براساس سیستم تنبیه و پاداش کنونی ما، برپایه تفکر و گفت‌وشنود باشد.

کتاب ابتدا با تاریخچه‌ای از انسان‌گرایی آغاز می‌شود و پس از آن با طرح دو سوال انسان کیست یا چیست، می کوشد وجوه مختلف انسان را معرفی و بررسی کند. جابه‌جای کتاب از آرا و نظرات روانشناسان معروف انسان‌گرا برای بیان بهتر مطلب استفاده شده تا نشان دهد که آموزش برای کودکان نه به معنای همانندسازی و انباشت اطلاعات بلکه شناخت و فرصتی برای خلق و نوآوری است. در حقیقت توجه به انسان و روابط بین فردی از نکات مهمی است که در آموزش کودکان براساس این نوع روانشناسی باید درنظر گرفته شود.

بخش بعدی کتاب با عنوان ویژگی‌های انسان با پیش کشیدن مبحث انسان سالم قصد دارد نشان دهد که انسان خالق ویژگی‌های خود است و با آگاهی می‌تواند انتخاب‌های متفاوت و معناهای جدیدی در زندگی خود بیافریند. یوسفی مطلق‌گرایی را از موانعی می‌داند که از یگانگی انسان‌ها جلوگیری می‌کند و عشق را جریانی می‌داند که باعث رشد و تعالی فرد می‌شود. البته در بخشی نیز به تعریف انسان بیمار می‌پردازد و او را کسی می‌داند که قادر به برقراری ارتباط موثر با اطرافیان خود نیست.

پایان کتاب درحقیقت بیان تجربه شخصی نویسنده در زندگیست، این‌که از دوران نوجوانی انتخاب کرده که نقاط روشن زندگی را ببیند و تمرکز و تلاشش را بر وجوه مثبت انسان‌ها و رویدادها متمرکز کند. بی‌شک همین نگاه باعث شده که یوسفی در سال ۱۳۷۳ با گروهی از کارشناسان موسسه پژوهشی کودکان دنیا را تاسیس کند؛ موسسه‌ای که در آن آموزش با نگاهی انسان‌گرایانه و روشی مشارکتی انجام می‌شود.

برای آشنایی بیشتر با موسسه پژوهشی کودکان دنیا به اینجا نگاه کنید.