روز: 16 تیر 1400

در هفته‌های گذشته کتابی با عنوان «سیری در آثار داستان‌نویسان کُرد؛ بختیار علی» از دکتر محمدرضا اصلانی توسط نشر ثالث به بازار کتاب ایران عرضه شد. اگرچه طرح جلد کتاب به‌ شکلی است که در وهله‌ی اول ترجمه بودن کتاب را به بیننده القا می‌‌کند اما کتاب، تالیفی درباب نقد و بررسی آثار رمان‌نویس کُرد است. پرسش‌های اصلی این یادداشت آن است که آیا مبانی نظری و تحلیلی مولف را می‌توان مبانی دقیق و قابل اطمینانی برای تحلیل رمان‌های بختیار علی برشمرد، و این‌که تا چه میزان منتقد توانسته است اصول و طرحی علمی برای تحلیل انتقادی رمان‌های وی لحاظ کند.

بنی، دوست صمیمی میسون، از نردبانی که یکی از پله‌هایش توسط شخص دیگری اره شده بود، افتاده و مرده است. حالا میسون اولین متهم این قتل است؛ پسری که اختلال یادگیری دارد، مبتلا به سینستزیا یا اختلاط حواس است و آنقدر عرق می‌کند که هروقت او را ببینید انگار از زیر دوش آب بیرون آمده. هیچ‌کس حاضر نیست با او دوست شود و همه از دیدنش ناراحت‌اند. اما آیا حقیقت همین است یا چیزی است که میسون تعریف می‌کند؟

اگر جزو طرفداران پروپاقرص موراکامی باشید و زندگی شخصی او را همچون آثارش مطالعه کرده باشید خواهید فهمید موراکامی در «جنوب مرز غرب خورشید» بیش از هر زمان به احوالات شخصی خود بازگشته و در جای جای داستان خودِ موراکامی را در داستان خواهید دید. از همان ابتدا که شخصیت اصلی تک فرزند معرفی می‌شود تا آن‌جا که وقتی با خانواده‌ای پولدار وصلت می‌کند تصمیم می‌گیرد یک کافه رستوران باز کند و در آن اجرای زنده جاز داشته باشد. داستان گویا برای موراکامی ادامه فتوحاتی است که در زندگی واقعی نتوانسته به آن‌ها دست یابد.

جای چه چیزی در وینش خالیست؟