در خانه تولستوی‌ها بیش از یک نویسنده زندگی می‌کرده. سوفیا زیر سایه همسرش قرار گرفت اما خاطرات او پرده از یک زندگی خانوادگی آشفته برمی‌دارد. خاطراتی که تا حوالی سال ۲۰۰۰ در روسیه مناسب انتشار ارزیابی نمی‌شد. سوفیا به عنوان یک زن با استعداد و روشنفکر، دوست داشت افق‌های وسیع‌تری داشته باشد، اما بیشتر و بیشتر توسط همسرش، مردی که سوفیا او را ایده‌آل می‌دید ولی با این حال از او عذاب می‌کشید، کنار گذاشته شده و منزوی می‌شد.
هر نویسنده‌ای با مجموع گفتگوهای مطبوعاتی که انجام می‌دهد یا حتی با انجام ندادن گفتگو، یک تصویر از خود می‌سازد. یک پرسونا. بسیاری از آن‌چه روزنامه‌نگاران یا حتی منتقدها درباره نویسندگان یا هنرمندان می‌نویسند خودآگاه یا حتی ناخودآگاه متاثر است از آن‌چه نویسنده یا هنرمند خود درباره خود روی زبان‌ها انداخته است. در واقع مصاحبه‌های نویسندگان را هم باید خواند و هم باید نخواند. باید خواند چون اولاً گاهی بسیار شیرین است و ثانیاً سرنخ‌های مهمی دراختیار خواننده و منتقد قرار می‌دهد و نباید خواند چون بهرحال نباید به آن اتکا داشت. جعفر مدرس صادقی هم از این قاعده مستثنی نیست.
جعفر مدرس صادقی در ادبیات داستانی ما پنج دهه حضور فعال داشته است. در ویکیپدیا ثبت است که اولین رمان او به نام نمایش در سال ۱۳۵۹ منتشر شده، مجموعه داستانی با عنوان بچه‌ها بازی نمی‌کنند نیز در سال ۱۳۵۶ منتشر کرده است. تاریخ ذکر شده در انتهای بعضی از داستان‌های کوتاه او به میانه‌ی سال‌های ۱۳۵۰ برمی‌گردد. او در این مدت سبک خاص خود را آفریده و خواننده‌های پی‌گیر خود را یافته، اما هنوز آن طور که شایسته است مورد بررسی انتقادی قرار نگرفته است. این پرونده ادای دین کوچکی است به او.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
