نویسنده میگوید واقعاً ارتباط عمیقی میان کتاب و وسایل حمل و نقل وجود دارد، همانطور که شباهتی مشهود بین قصه و سفر دیده میشود. قصه و سفر هر دو روی به جایی دارند؛ هر دو راههایی خارج از مسیر عادی زندگی پیش پای ما میگذارند.
او اضافه میکند یک رمان ممکن است تکاندهنده، مرموز، خستهکننده و یا آزاردهنده باشد، اما بعید است بتواند آسیب زیادی به شما برساند!
در ابتدای دهه چهل هیچکس فکر نمیکرد ایران بتواند ماشین یا بخشی از ماشین را بسازد. در کتاب آمده وقتی پیکان بالاخره به تولید رسید معاون وزارت اقتصاد به متلک گفته «آقای خیامی دیدم اتومبیلت از گردنههای کندوان بالا میرفت»!
اما این کار نشدنی به انجام رسید، هرچند به سرانجام نیفتاد و نتوانست در عرض دوازده سال به نود درصد تولید داخلی برسد. پیکان در دهههای بعد هم رشد نکرد و تولید آن بیکیفیتتر و گرانتر شد و دست آخر سال ۱۳۸۴ پرونده این ماشین نوستالژیک بسته شد.
«پیکان سرنوشت ما» شرح زندگی احمد خیامی موسس شرکت ایران ناسیونال است و شرح تولد پیکان، اولین ماشین ایرانی.
فرهود صفرزاده پیشتر از درویشخان و عارف قزوینی نوشته بود. چهرههایی که به رغم اهمیت تاریخیشان، اسناد معتبر چندانی از آنها نبود و نویسنده برای اولین بار با دقت بسیار زیاد دو هنرمند برجسته را به خوبی و البته مهمتر از آن به سادگی به مخاطبش معرفی کرد. در سومین کتابش او به سراغ چهرهی شاخصی رفته که گفتهها و نوشتهها از او بسیارند و هنوز هم هر ساله مطالب بسیاری دربارهاش نوشته میشوند؛ ابوالحسن صبا که صفرزاده به شکلی ساده و سرراست و بدون حاشیهروی او را در این کتاب به مخاطب معرفی کرده است. جدای از اینکه کتاب برای مخاطب علاقمند و نه چندان متخصص بسیار جذاب است برای آنکه جویاست، سرآغاز است.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
