نگاه به طراحی نه چندان خوب جلد کتاب در پس وهم و خیال نکنید که شما را یاد داستان‌های خون‌آشامی هالیوودی می‌اندازد؛ داستان‌هایش در کوچه‌های همین تهران می‌گذرد. از 28 مرداد 32 تا همین سال پیش که بالاخره درهای گمرک را لطف کردند و باز کردند و واکسن‌های کرونا همه جا پر شد. از مرگ یک معشوق که همه آدم‌های یک محفل ادبی عاشقش بودند تا چادرسیاه که زنی قرار است زیر آن پناه بگیرد.

یا از مرگ مفاجات تا نبش قبری از روی خواب تا گل‌های سرخ روتختی تخت دونفره یک مرد تنها. از معشوقی که برای عاشقش نامه نوشت تا دایی جان ناپلئون!

راوی داستان‌های این کتاب عجول است. کتابی که حوصله به انتها رساندن داستان‌هایش را ندارد. ناگهان شروع می‌کند با مخاطب حرف زدن و اوج این صحبت‌ها آن‌جاست که در صفحه پایانی کتاب می‌نویسد «همیشه دلم می‌خواست از طرف خودم یادگاری کوچکی به دنیا و آدم‌هایش هدیه بدهم…»

در داستان‌های ابتدایی کتاب در پس وهم و خیال مرگ بصورت تراژیک و غم‌بار یقه شخصیت‌ها را می‌گیرد. اما به مرور مرگ هم تبدیل به جکی برای شخصیت‌ها می‌شود. در یکی از داستان‌ها با نام «برو بمیر…»

شخصیت داستان سعی می‌کند ملک الموت را بکشد که موجبات خنده‌های فراوان ملک مقرب درگاه الهی را فراهم می‌کند. اوج داستان نویسی پیام پاک‌باطن را باید در داستان اصلی مجموعه «در پس وهم و خیال» که نام کتاب هم از آن گرفته شده، دید. این بار بر خلاف داستان‌های دیگر و چرخش ناگهانی راوی که شروع به صحبت با خواننده می‌کند، شخصیت نویسنده داستان قتل ناموسی را در زمینه‌ای مذهبی برایمان بازگو می‌کند و این چرخش راوی در داستان کارکرد پیدا می کند.

در پس وهم و خیال انگار واقعیتی نهفته است. انگار زندگی پس از زندگی وجود دارد. مرگ پایان همه چیز نیست. شوک‌آورترین داستان کتاب در پس وهم و خیال «جان که بادمجان نیست» است. آن‌جا که نویسنده با چیرگی وضعیت کرونا زده و بیمار جامعه امروزی را با داستان دایی جان ناپلئون درهم می‌آمیزد و روح شخصیت‌های داستان ایرج پزشک‌زاد را به امروز فرامی‌خواند و نقبی به سیاست‌های سیاست‌‌مردان مفلوک می‌کند که قد بادمجان برای جان انسان‌ها ارزش قائل نیستند.

از ازل که اربابان قدرت سیره‌شان همین بوده است و این را همگان می‌دانند؛ در بر همان پاشنه می‌چرخد.

چه خوب بود که داستان‌های مجموعه همه با مضمون مرگ بود و داستان‌های غیر از این در کتاب نمی‌‌آمد و این رویه وحدت موضوعی در کتاب جاری می‌بود. داستان گیتی هم از داستان‌های خواندنی این مجموعه است. آدم را یاد داستان‌های زندگی فروغ فرخزاد و روشنفکران ایرانی می‌اندازد که هر کدام روایتی خاص از او دارند. چه آن‌ که نشسته است در قصرش در لندن و یک قرن عمر کرده است و چه آن که ایران است و هنوز کتاب می‌نویسد و می‌خواند و استاد خطابش می‌کنند.

از بین همه داستان‌های یک مجموعه لازم نیست همه‌شان خوب باشند. همین که چند داستان دندان‌گیر داشته باشد و شما را با خودش همراه کند نویسنده کار خودش را کرده است. فریب جلد را نخورید. شما با داستان‌های کاملاً ایرانی در کتاب در پس وهم-و-خیال روبه‌رو هستید.