پیکو کوچک است. خیلی کوچک. کوچک‌ترین جادوگری که می‌توان تصور کرد، پیکو کوچک است آنقدر که می‌تواند زیر یک دانه‌ی شن و پشت ساقه‌ی علف زندگی کند. اما با همین کوچکی می‌تواند دنیا را زیر و رو کند. هرچند خودش هنوز نمی‌داند. تا وقتی که قصه شروع شود. تا وقتی که تصمیم بگیرد کاری کند که بزرگ‌ترین جادوگرها نکرده‌اند. پیکو، جادوگر کوچک می‌خواهد روی فکرها اثر کند. پرواز می‌کند و می‌رود در سر سگی که شب و روز به زنجیر بسته شده است و قصه آغاز می‌شود.

پیکو جادوگر کوچک کتابی فقط برای کودکان نیست، هرچند حتما می‌تواند آن‌ها را به شیوه خاصی جادو کند. اما جادوی پیکو سن و سال نمی‌شناسد، جادویی که یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای همه موجودات را محقق می‌کند: رهایی از اسارت و ستم. این رهایی در قصه‌ی پیکو از فکرها آغاز می‌شود. پیکو با نفوذ به فکر حیوانات و آدم‌ها باعث می‌شود آن‌ها نسبت به شرایط ناعادلانه‌شان اعتراض کنند و سعی کنند دنیایشان را تغییر دهند. سگی که پیکو به فکر او وارد شده، با قدرتی که این جادوگر کوچک به او می‌دهد زنجیرش را پاره می‌کند و به صاحبش می‌تازد. پس از آن به فکر یک خرس بازیچه می‌رود، خرسی که مجبور است در میدان شهر برقصد تا تماشاگران به صاحبانش پول بدهند. خرس که در حال رقص است، می‌ایستد و این نمایش را برای همیشه تمام می‌کند. دیگر کسی نمی‌تواند از او سوءاستفاده کند. البته شورش سگ و خرس بی‌‌مجازات نمی‌ماند، آن‌ها صاحبانشان را در مقابل خود می‌بینند و تنبیه می‌شوند. هر دوی آن‌ها تا پیش از آمدن پیکو زندگی ساده و در ظاهر بی‌خشونتی دارند، غذایی برای خوردن و جایی برای خوابیدن در مقابل اطاعت از صاحبان. اینجاست که قصه پیکو معنای دیگری پیدا می‌کند. این نوع از اعتراض ممکن است خشونتی آنی به همراه داشته باشد اما در حقیقت به دنبال پایان دادن به خشونتی طولانی‌مدت است.

پیکو در قدم بعد سراغ یک پسربچه می‌رود، پسری گریان که مادر خود را گم کرده‌است. پیکو در فکر او تبدیل به فریادی می‌شود که همه‌ی مردم شهر را بیدار می‌کند. زندانی‌ها آزاد می‌شوند و مردم در مقابل پادشاه ستمگر می‌شورند و او را از تخت به پایین می‌کشند. این تغییر بزرگ را یک کودک و یک جادوگر بسیار کوچک رقم می‌زنند. این مهم‌ترین نکته‌ی قصه است که پیکو فکر یک کودک را انتخاب می‌کند.

بخشی از اهمیت این داستان تصویری به خاطر تصویرگری‌های ماریت تورن‌کویست است. تصاویری که در خدمت قصه‌اند و به آن وجهی جادویی و افسانه‌ای می‌دهند. تصویر باشکوه رهایی زندانیان به تنهایی شبیه یک تابلوی نقاشی است و تکرار تصویر سگ در صفحه‌ای که جادوگر به فکر او رفته است حس یک ستم نهادینه‌شده و همیشگی را به همراه دارد.

پیکو جادوگری است که در ابتدای کتاب نمی‌داند هنوز یک جادوگر واقعی است یا نه. به یک معنا خودش هم یک کودک است و به دنبال تجربه و امتحان خود. او یک بزرگ‌سال نیست و با قصد یک تغییر بزرگ بر فراز شهر پرواز نمی‌کند. یک جادوگر کوچک است و از نتیجه‌‎ی کارش مطمئن نیست. همان طور که وقایع جامعه قطعیتی ندارند، معلوم نیست جادوی پیکو چه نتیجه‌ای خواهد داشت. او از کوچکی‌اش استفاده می‌کند و وارد فکرها می‌شود. شاید جادوی پیکو قدرت تغییر باشد، به‌هم ریختن فکر برای اندیشیدن دوباره به زندگی. آیا این همان زندگی است که می‌خواستیم؟ ممکن است کودکی که این قصه را می‌خواند یا برایش خوانده می‌شود به تغییرات بزرگ فکر نکند. اما حتما جادوگر کوچکی که فکرها را به‌هم می‌ریزد در ذهنش می‌ماند. این قصه در زمانه‌ی امروز بسیار بیشتر از یک قصه افسانه‌ای است. جادویی است که می‌تواند واقعیت داشته پیدا کند. چون فکرها واقعی‌اند و کودکان هنوز جادوگران کوچک را می‌پذیرند. این قصه می‌تواند رویای تغییر باشد.